به گزارش خبرنگار پلاتو هنر، نمایش «اِشک» این شب‌ها در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه است؛ نمایشی که از دل فرهنگ بومی استان سیستان و بلوچستان برخاسته و حال‌وهوای متفاوتی به شب‌های تئاتری پایتخت بخشیده است. این اجرا که با ترکیبی از فرم، موسیقی زنده و زبان بلوچی به روی صحنه می‌رود، تجربه‌ای تازه برای مخاطبان تهرانی فراهم کرده و جلوه‌ای نو از تئاتر اقوام را به نمایش گذاشته است.
پیش از آغاز اجرا، اعضای گروه نمایشی در محوطه روبه‌روی پردیس تئاتر شهرزاد گرد هم می‌آیند و با نواختن موسیقی بلوچی، رهگذران را نیز درگیر شور و حال خود می‌کنند. این بخش از اجرا، مخاطب را از همان لحظه ورود، با خود به فضای جنوب ایران می‌برد؛ فضایی پر از ریتم، رنگ و روایت‌های ناگفته.
یکی از عناصر کلیدی این نمایش، استفاده از ساز بنجو است؛ سازی که برای بسیاری از تماشاگران تهرانی صدایی ناآشنا دارد اما در بافت نمایشی «اِشک» نقشی محوری ایفا می‌کند. صدای بنجو، همراه با دیگر سازهای محلی، نه‌تنها فضاسازی صوتی نمایش را پیش می‌برد، بلکه در روایت داستانی نیز حضوری فعال دارد و درک عاطفی مخاطب را از موقعیت‌های دراماتیک تعمیق می‌بخشد.
در نگاه نخست می‌توان دریافت که گروه اجرایی «اِشک» برای صحنه‌پردازی، موسیقی و حتی طراحی حرکات بازیگران، دقت و ظرافت ویژه‌ای به خرج داده‌اند. بازی‌ها به‌شدت حساب‌شده و هماهنگ‌اند و موسیقی نه تنها به عنوان پس‌زمینه، بلکه به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی اجرا، به طور زنده و تاثیرگذار اجرا می‌شود.
نکته‌ای که در اجرا توجه مخاطبان را جلب کرد، استفاده از زبان بلوچی در گفت‌وگوهای بازیگران بود. با آنکه فرم اجرایی و موسیقی بومی به درک کلی فضا کمک می‌کرد، اما نبود ترجمه یا بیان فارسی باعث شد برخی مخاطبان در درک جزئیات روایت دچار دشواری شوند. با این حال، در پایان اجرا، کارگردان نمایش اعلام کرد که بنا بر بازخورد مخاطبان، قرار است اجراهای آتی نمایش به زبان فارسی برگردانده شود تا پیام و روایت داستان برای عموم مخاطبان ملموس‌تر و قابل‌فهم‌تر باشد.
«اِشک» نمایشی‌ست که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با تکیه بر ریشه‌های فرهنگی و موسیقایی یک منطقه، تئاتری متفاوت و تاثیرگذار خلق کرد. تئاتری که نه‌تنها سرگرم‌کننده است، بلکه حامل بخشی از هویت و تاریخ شفاهی مردمان یک سرزمین است.
