بهرنگ دزفولی زاده کارگردان فیلم «بی صدا حلزون» که در اکران آنلاین به سر می‌برد، در گفتگو با پلاتو هنر درباره بستر اکران آنلاین فیلم‌ها گفت: یک سری از فیلم‌ها در حوزه اجتماعی برای سینما ساخته می‌شوند و بعد از مدتی در پلتفرم‌ها به نمایش در می‌آیند و این امکان برای مخاطب ایجاد می‌شود تا به راحتی آن فیلم را ببیند. ولی این واقعیت وجود دارد که به این ترتیب ارزش و کیفیت تصویری فیلم تا حدی کمتر می‌شود زیرا مثلا بارها دیده‌ام که مردم در مترو یا جاهای دیگر داخل گوشی موبایل خود فیلمی را می‌بینند. وقتی در فضای پلتفرم‌ها فیلم‌ها منتشر می‌شوند جزئیاتی که از بازی‌ها، تصویر و عناصر دیگر در فیلم وجود دارد، کمتر دیده و کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند و مخاطب بیشتر برای جنبه تفریح و سرگرمی به سراغ پلتفرم‌ها می‌رود و به آن معنا و مفهومی که مدنظر است نمی‌توان حرف‌های مهم، معظلات و بحران‌های عمیق اجتماعی را مطرح کرد و فیلم‌ها تبدیل به یک سانتی مانتالی سطحی و یا حتی روشن‌فکرانه می‌شود و اغلب متاسفانه در ایران به همان شکل باقی می‌ماند. شاید خانواده‌ها مانند بچه‌ها که بازی‌ها را بالا و پایین کرده و یکی را برای بازی کردن انتخاب می‌کنند، یک فیلمی را انتخاب می‌کنند که صرفا یک چیزی نگاه کرده باشند و وقتشان بگذرد.
وی ادامه داد: نمی‌توان این مساله را نادیده گرفت که سینما در حوزه اجتماعی فیلم‌ها می تواند در راستای ارتقای اندیشه و تفکر، تولید و ساخته شود و مخاطب را درگیر کند. هرچند امروز فیلم‌ها تبدیل به پرداختن به موضوعات تکراری و پیش پا افتاده شده‌اند ولی به دور از هرگونه شعارزدگی واقعا خیلی وقت‌ها در محدودیت‌ها می‌توان به خلاقیت رسید و خیلی مواقع هم فیلمساز دستش به مانند یک زندگی بسته می‌شود.
کارگردان فیلم «بی صدا حلزون» درباره تاثیرگذاری این فیلم و حمایت نشدن در اکران توضیح داد: به نظر من و باتوجه به بازخوردهایی که گرفته‌ام قطعا «بی صدا حلزون» فیلمی بوده است که روی مخاطب تاثیر گذاشته است. بعد از چهارسال و درنهایت در روزهای پایانی کرونا جسارت کردیم تا این فیلم را به نمایش در بیاوریم و راه را برای سایر فیلم‌ها نیز باز کنیم. در آن روزها هنوز اعتماد رفتن به سینما به سیاق معمول برنگشته بود و ترس رفتن به سینما وجود داشت و باعث شد تا استقبال خوبی از فیلم صورت نگیرد.
دزفولی زاده افزود: البته مضاف بر مواردی که گفتم، پخش فیلم نیز شرایط خوبی نداشت. ارگان‌های دولتی و حتی سازمان بهزیستی از این فیلم حمایت نکردند و برخی هم ترجیح دادند که بیلبوردها و فروش گیشه خود را به 2 فیلم ارگانی دیگر اختصاص بدهند که در آن زمان به چرخه اکران آمده بود و دقیقا فیلمی که درباره یک قشر و یک معضل اجتماعی و اقلیت جامعه بود، به دلیل بی تفکری مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفت. سینماها به آن به چشم یک فیلم معمولی و نه شریف و دغدغه مند نگاه کردند و درنهایت بعد از مدتی هم از اکران کنار رفت. حتی در جشن منتقدان و نویسندگان هم در کمال ناباوری بازیگران و عوامل مختلف فیلم نادیده گرفته شدند که شاید به خاطر این مطلب بود که مدتی از این فیلم گذشته بود و از ذهن منتقدان پاک شده بود. همچنین هرچند این فیلم موفقیت‌های بین‌المللی و جهانی داشت ولی در همان سال حضور در جشنواره فجر شروع نادیده گرفتن و مورد بی لطفی قرار گرفتن شروع شد.
این کارگردان در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره تاثیرهای این فیلم مطرح کرد: در حال حاضر که از فیلم دور شده‌ام، می‌بینم که فیلم و سریال‌هایی با موضوع ناشنوایان بعد از این فیلم ساخته شده و در چند فیلم و سریال حتی شخصیت‌های فرعی ناشنوا هم حضور دارند. اتفاق بسیار مهم دیگر این است که بعد از این فیلم شرایط کاشت حلزون برای کودکان ناشنوا به صورت رایگان فراهم شد و همچنین مردمی که این فیلم را دیده بودند، می‌گفتند که ما بعد از این فیلم تصمیم گرفتیم درک بیشتری نسبت به این افراد جامعه داشته باشیم. من فکر می‌کنم این‌ها کارهایی بوده که به عنوان بخشی از رسالت یک فیلم انجام شده است.
بهرنگ دزفولی زاده در پایان درباره کارهای آینده خود گفت: تقریبا بعد از «بی صدا حلزون» فیلمنامه یک فیلم سینمایی را به صورت گروهی آغاز کردم که موضوع آن باز درباره یک قشر با اقلیت جامعه است. همچنین نگارش سریالی با موضوع بلاگرهای فضای مجازی را براساس قصه و درام و واقعیت پیش می‌بریم که اگر شرایط ساخت فراهم و جذب سرمایه مهیا شود، این فیلم سینمایی بزودی ساخته خواهد شد.
فیلم «بی صدا حلزون» به کارگردانی بهرنگ دزفولی زاده و بازی هنرمندانی چون هانیه توسلی، مهران احمدی، محسن کیایی، پدرام شریفی، بهنوش بختیاری و علیرضا جلالی تبار برای نخستین بار در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر رونمایی شد و نامزدی بهترین کارگردان فیلم اول را برای بهرنگ دزفولی زاده به ارمغان آورد. همچنین این فیلم در جشنواره های سینمایی مختلفی از جمله سائوپائولو موسترا برزیل، چانتا هند، بیست و دومین دوره جشنواره Pyeongtaek International Film Festival (2022) کره جنوبی و هشتمین دوره جشنواره Hungarian Disability Film Festival در بوداپست مجارستان شرکت داشته است. این درام اجتماعی همچنین در سیزدهمین دوره جشنواره یونیورسال نامزد دریافت جوایز بهترین فیلم درام و بهترین بازیگر نقش اول زن شد. این فیلم از پانزدهمین دوره جشنواره فیلم های ایرانی سان فرانسیسکو نیز جوایز بهترین کارگردانی، بهترین بازیگر نقش اول زن (هانیه توسلی)، بهترین مدیر فیلمبرداری (محمد رضا جهان پناه) و بهترین فیلم را دریافت کرد.
