به گزارش پلاتو هنر، نهمین دوره «۱۰ روز با عکاسان ایران» پس از وقفه‌ای چهار ساله، جمعه ۲۹ اردیبهشت در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
اسامی 40 هنرمند حاضر در این رویداد و پروژه‌های آن‌ها به شرح زیر است:
ابوالفضل دنگچی «جایی که بوسیده شد»، امیربهادر بیات «آن‌جا»، امیرهادی شیرزادی «درباره پس‌زمینه»، اویس رمضانی «زمستان زیبا»، آیدا گلچین «پرسه‌ای به درون، پرسه‌ای به بیرون»، پارمیس حکیمی «پالیمسست (انقلاب)»، ثنا احمدی‌زاده «سرزمین پنهان»، ثنا حسینی «جشن و جنگ»، جاوید تفضلی «مسیر نامشخص»، درسا اسماعیل‌خانی «پتوس» زهرا شاه‌چراغی «منظره من»، ژوبین عبدیانی »طبیعت بی‌جان»، سبا صفایی «انقلاب»، سجاد اسلامی «تماس انسانی»، سجاد آورند «گسست زیستگاه»، سمانه غلام‌نژاد «عابران بی‌عنوان»، سیمین بنا «بدون عنوان» شیوا خادمی «سوت خاموش»، علی سلطانی تهرانی «۱۹۸۸»، علی معرف «اهواز، محو در گرد و خاک»، غزاله عمیدی «در میان آن‌ها»، گلناز زیبنده‌خو «درنگ، مکث»، مجتبی اسماعیل‌زاد «بندر فراموش شده»، محمد‌امین وزیری‌زاده «انقلاب»، مسعود زراعت‌کار «۵۰۴ کلمه کاملاً ضروری»، معصومه بهرامی «انعکاس بنفشگی»، معین بهرامی «تصویر پنهان»، مهتاب قائدی «۴۱ شمال»، مهدی ناظری «اکبر پسر‌امیل»، مهرداد فتحی «آلابولا»، مهری رحیم‌زاده «طبیعت چیست، طبیعت کجاست»، مهشید محبوبی‌فر «زوال تقویم»، میلاد گرگین «کولطورپاس»، میناالسادات فلاح «کنج خیال»، ندا حیدری «نور در حرکت»، نسرین لاریجانی «شش یاد»، نگار یغماییان «بوی خاک و درخت»، نگین فیروزی «انقلاب»، هاشم حمید «حلم»، هدایت علیپور «کیفیت بی‌نام».
«۱۰ روز با عکاسان ایران» بعد از چهار سال
رامیار منوچهرزاده دبیر نهمین دوره «۱۰ روز با عکاسان ایران» در گفتگو با پلاتو هنر عنوان کرد: در هشتمین دوره این رویداد من جزو شورای هنری و کیوریتورها بودم که با دبیری آقای اسماعیل عباسی برگزار شد. در آن دوره تغییراتی لحاظ شد اما متاسفانه به شیوع ویروس کرونا برخورد کردیم. نهمین دوره «۱۰ روز با عکاسان ایران» قرار بود 22 مهرماه سال 1401 برگزار شود اما با اعتراضات سیاسی و اجتماعی کشور مواجه شدیم. درنتیجه چیزی حدود چهار سال ما هیچ برنامه رویداد، مسابقه، گردهمایی و… نداشتیم و قاعدتا این بازه زمانی پتانسیل و موقعیتی ایجاد کرد تا ما بتوانیم این برنامه را برگزار کنیم. همچنین این فاصله زمانی کار ما را سخت کرد. بخشی از این سختی مربوط به شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه بود، بخشی از این بابت بود که انتظارات جامعه طی این چهار سال بالا رفته بود و بخشی دیگر به دلیل فقدان برنامه‌های هنری دیگر بود.
او درباره گرفتن اسپانسرهای مالی برای برگزار این رویداد توضیح داد: فکر می‌کنم مهم‌ترین معضل فضای هنری ما اقتصاد است. فضای نمایشگاهی ما در 4 دهه تحت تاثیر نهادهای دولتی بوده است و نهادهای دولتی بودجه ها را تعیین می کردند و برگزاری این رویدادها بسته به بودجه‌ای بود که دولت تعیین می‌کرد. من خودم از ابتدا به عنوان دبیر این دوره درنظر داشتم برای برگزاری این رویداد از بخش خصوصی کمک بگیریم و اسپانسر داشته باشیم که شکرخدا این امکان فراهم شد.
انتخاب آثار به صورت نامینیتوری
دبیر نهمین دوره «۱۰ روز با عکاسان ایران» درباره انتخاب آثار این دوره اظهار کرد: همان طور که گفتم در دوره هشتم هم روش این بود که نامینیتور داشته باشیم و آن ها اشخاص را نامینیت و نامزد کنند. این یک روش و ساختاری است که در بیشتر بینال‌ها و رویدادهای خارج از کشور مورد توجه قرار می‌گیرد. دیگر آن روش مسابقه ای که شما فراخوان بدهید و آثار دریافت کنید، گذشته است و ما باید به سمت فضای آکادمیک برویم. در همین راستا ما به سمت جوان‌ها رفته و آن ها را رصد کردیم. میانگین سنی جوانان این نمایشگاه 30 سال است و از 20 سال تا 40 سال داریم.
او دامه داد: این اتفاق ارزش افزوده این پروژه‌ها است که دائم باید رصد شوند و در فضای دانشگاهی بهترین ها را انتخاب کنی. به همین دلیل شکل انتخاب داورها عمدتا رصد کردن اشخصاصی بوده است که در فضای آکادمیک فعالیت دارند و در تهران و شهرهای دیگر این امکان را دارند که دانشجویان را انتخاب و معرفی کنند. این بار ما به جای 4 نفر از 10 نفر استفاده کردیم که توسعه و رشدی را برای رصد نسل جدید داشته باشیم.
تمرکز روی عکاسی مستند و فاین‌آرت
منوچهرزاده تصریح کرد: اگر بخواهم این دوره را ارزیابی کنم، ارزیابی باید نسبت به چیزی باشد. هفت دوره اول این رویداد، عمدتا یک جشنی بود که همه عکاسان ازجمله عکاسان سینما، تئاتر، میراث فرهنگی، عکاسان خبری، مستند، فاین آرت و… کنار هم قرار می‌گرفتند اما مصداق ضرب‌المثل «آفتابه لگن هفت دست/ شام و ناهار هیچی» خود آثار آنقدر روی دیوار دیده نمی شد که آن فضای جشن نمود پیدا نمی کرد. از دوره هشتم ما سعی کردیم متمرکزتر باشیم روی حوزه فاین آرت و مستند و در این راستا تلاش کردیم فضای دانشگاهی را مدنظر قرار دهیم.
او در پاسخ به اینکه فضای آکادمیک صرفا بخشی از این حوزه را دربر می‌گیرد، توضیح داد: باید بگویم امروزه با توجه به توسعه فضای آکادمیک در تمام شهرها رشته‌های مختلف عکاسی و هنری تدریس می‌شود و ما باید از این امکان استفاده کنیم و سنجشی داشته باشیم. البته ما خارج از این فضا بچه هایی را داشتیم که در دانشگاه درس عکاسی نخوانده اند و در نمایشگاه حضور دارند.
دبیر رویداد درباره شاخصه اصلی این دوره گفت: در دوره نهم نسبت دوره هشتم شاهد ارتقای کیفیت پرزنت و ارائه آثار بودیم و تلاش کردیم با همراهی کارگاه تصویر تهران نمایشگاهی خوب و محترم با استانداردهای بین المللی ارائه کنیم.
زاویه‌ای دیگر از عکاسی را مشاهده کنید
منوچهرزاده در پایان بیان کرد: این بچه ها خیلی‌هاشان جوان هستند اما با اساتید کار کردند و برای پروژه‌هایشان زمان گذاشته شده است. دوباره به دست ما رسیده و چندین ماه روی پروژه ها کار کردیم تا مخاطبان در این نمایشگاه با زوایای دیگر عکاسی آشنا شوند. شاید یکی دیگر از شاخصه های این پروژه ها این باشد که عکاسی با نگاهی مدرنیستی در این آثار دیده می شود و در جایی به عنوان یک مدیوم قدرتمند در خدمت اثر قرار دارد. به نوعی این ارتباط و پل در داستان وجود دارد و عکاسی صرفا به شکلی که ما می بینیم، در این آثار متفاوت است. این رویه گاهی مورد اعتراض واقع شده است و گاهی موردتوجه باقی رشته ها و هنرمندان قرار گرفته است.
نمایشگاه و نشست‌های تخصصی نهمین دوره «۱۰ روز با عکاسان ایران» از ۳۱ اردیبهشت تا ۸ خرداد در خانه هنرمندان ایران برپاست و شرکت در نشست‌ها برای تمامی علاقه‌مندان به عکاسی آزاد و رایگان است.
ندا زنگینه
