نمایش «صفر به توان صفر» به نویسندگی، کارگردانی، تهیه کنندگی و بازی حمیدرضا کتول از هشتم تا 24 اسفند 1403 در خانه هنر دیوار روی صحنه رفت.
در این نمایش که شب گذشته آخرین اجرای خود را روی صحنه برد شهریار محمدی، حمیدرضا کتول، امیر کتول، مریم کبیریان، میرا امیرنسب، بهناز سعیدی، کاوه میرزایی و ابوالفضل گرمابی نقش آفرینی می‌کردند.
کارگردان این اثر در گفت‌وگو با پلاتوهنر با اشاره به ایده نمایشنامه «صفر به توان صفر» گفت: همه‌چیز با یک ایده ساده شروع شد؛ فردی که برای پیدا کردن گنج به سیاره‌ای دیگر می‌رود. اما خیلی زود با پرسش‌های متعددی روبه‌رو شدیم. یکی از مهم‌ترین سؤالات این بود: «اگر قانونی که همه به آن پایبندند، ناگهان زیر سؤال برود، چه اتفاقی می‌افتد؟» همین مسئله، شکل‌گیری نمایش را تحت تأثیر قرار داد. شخصیت‌ها جان گرفتند و کم‌کم، داستان مسیر خودش را پیدا کرد. ترکیب کمدی و سورئال هم کاملاً طبیعی پیش آمد. برای خلق یک سیاره‌ی دیگر، از فانتزی و سورئال کمک گرفتم، درحالی‌که کمدی همیشه برایم جذاب بوده است.
نمایش زنده است، نفس می‌کشد
این کارگردان در پاسخ به این سوال که چطور در جایگاه نویسنده، کارگردان و بازیگر تعادل برقرار کرده است، گفت: صادقانه بگویم، لحظاتی بود که احساس می‌کردم با خودم کشتی می‌گیرم! اما در نهایت، همه‌چیز به یک اصل برمی‌گردد، اعتماد به نمایش. وقتی متن را ویرایش می‌کردم، اجازه دادم که کارگردانی از آن تغذیه کند و وقتی بازی می‌کردم، سعی داشتم فراموش کنم که خودم آن را نوشته‌ام. نمایش زنده است، نفس می‌کشد و باید در هر لحظه با آن همراه شد.
«صفر به توان صفر» یک تناقض ریاضی است
حمیدرضا کتول در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به عنوان این نمایش توضیح داد: «صفر به توان صفر» یک تناقض ریاضی است، یک وضعیت نامشخص. در دنیای نمایش هم همین حس وجود دارد: قوانینی مشخص اما غیرقطعی. هر شخصیت در موقعیتی قرار می‌گیرد که باید انتخاب کند، آیا این تناقض را حل کند یا در آن گم شود.
نویسنده نمایش «صفر به توان صفر» با اشاره به چالش‌های اجرای این نمایش گفت: بزرگ‌ترین چالش، ایجاد جهانی بود که مخاطب آن را بپذیرد. وقتی وارد دنیایی می‌شوید که منطقش با زندگی روزمره فرق دارد، باید از همان ابتدا این منطق را برای مخاطب جا بیندازید. اگر این کار درست انجام شود، او تا پایان نمایش با شما همراه می‌ماند؛ در غیر این صورت، ارتباطش را از دست می‌دهد.
او در پایان سخنانش با اشاره به بازخورد مخاطبان از این نمایش عنوان کرد: یکی از جالب‌ترین واکنش‌ها این بود که برخی تماشاگران بعد از نمایش، بحث‌های مفصلی درباره‌ی مفهوم آن راه می‌انداختند. این برای من فوق‌العاده است، چون نشان می‌دهد که نمایش فقط برای لحظه‌ی اجرا نیست، بلکه در ذهن مخاطب ادامه پیدا می‌کند. بعضی‌ها با جنبه کمدی ارتباط برقرار می‌کنند، برخی دیگر با فلسفه اثر، و همین یعنی نمایش توانسته هر کسی را به شکلی متفاوت درگیر کند.
