به گزارش پلاتو هنر، نمایش «صداهایی ورای تاریکی» اثر آریل دورفمان با ترجمه علی مهرانی، کارگردانی امیرحسین حریری‌کاشانی و تهیه‌کنندگی دیاکو خاکی که از 18 خرداد امسال روی صحنه رفته است، در روزهای پایانی اجرای خود تا 15 تیر ساعت 20:00 در سالن اصلی تالار مولوی میزبان مخاطبان تئاتر خواهد بود.

سمانه صادقی، یکی از بازیگران این اثر نمایشی در رابطه با فرم اجرایی این اثر و نقش خود در این نمایش می‌گوید: من در نمایش «صداهایی ورای تاریکی»، نقش رعنا حسینی را دارم که روزنامه‌نگار اهل اردن است. بعد از خواندن نمایشنامه به دلیل مستند بودن کار، تصمیم گرفتم که اطلاعات بیشتری از رعنا حسینی کسب کنم و متوجه شدم که این زن خبرنگار بسیار قدرتمند و ویژه‌ای است.

او ادامه می‌دهد: فعالیت او در زمینه حقوق بشر و‌ قتل‌های ناموسی است، چيزی که اتفاقا برای ما هم مسئله آشنایی است. اعتقاد دارم بازی کردن نقش چنین فردی شاید کار آسانی باشد، اما زیستی که این افراد در زندگی واقعی دارند، بسیار سخت و خطرناک است. همین موضوع باعث شد در مورد خطرهای ناشی از این شغل بیشتر تحقیق کنم تا معرف خوبی باشم. البته امیدوارم چنین اتفاقی افتاده باشد. رعنا حسینی اهل اردن، یکی از هزاران زنای است که فعال حقوق انسان‌ها هستند و جان خودشان را به خطر می‌اندازند تا چیز غلطی را با سختی‌های فراوان اصلاح کنند.

او می‌افزاید: من از طریق یکی از استادانم در مدرسه مولوی وارد این اجرا شدم. کسانی که کار تئاتر انجام دادند می‌دانند که انرژی بچه‌ها در گروه چقدر مهم است. این آشنایی و ورود باعث شد انرژی خوبی از افراد حاضر در کار بگیرم و در کنارشان یاد بگیرم. خودم به شخصه حس خوبی از تماشای کار میگیرم. افرادی که کار را تماشا کردند از همه جهت انرژی و حس مثبت خود را انتقال دادند و این باعث خوشحالی ما است.

این بازیگر با اشاره به اینکه از دستاوردهای مهم تئاتر، پیدا کردن انسان‌های درست و دوستان خوب برای هنرمندان است، می‌گوید: ما در صحنه و با هر جلسه تمرین می‌توانیم، رشد خودمان و همکاران‌مان را حس کنیم. من همیشه می‌گویم تئاتر کلاس درس است. بازیگر خوب شدن نیازمند ممارست و تمرین است و این فضا به تو این فرصت را می‌دهد تا در آن  به خوبی این حرفه را یاد بگیری. کار با آقای امیرحسین حریری لذت‌بخش است. من از ایشان به عنوان کارگردان، مدیریت درست گروه را یاد گرفتم. آقای یاسر خاسب هم که به عنوان طراح حرکت ما را همراهی کردند، یکی از بهترین افرادی بودند که کنارشان در تمرینات آموزش دیدم.

این هنرمند می‌افزاید: به دلیل مستند بودن اجرا، ما خیلی نباید روی کاراکترها بازی می‌کردیم و این برای‌مان مسئله‌ساز می‌شد. کارگردان از ما می‌خواست روایت‌کننده داستانی باشیم که شنونده و بیننده را با عمق فاجعه‌هایی که هر کدام از افراد حقیقی آن را تجربه کردند هم راه کند و این تقریبا سخت بود. چون متن گاهی به جاهای دردناکی می‌رسید و ناخودآگاه بازیگر از لحاظ حسی درگیر می‌شد. اما با توجه به هدایت درست کارگردان، اجراها هر کدام مسیر درست خودشان را پیدا کردند که هم شنیدنی هستند و هم بازیگر دیده می‌شود. تمامی دوستان من در این کار می‌درخشند. این را به جرئت می‌گویم. یکی از جذابیت‌های کار تئاتر با تمامی سختی‌هایی که دارد این است که تو چندین ماه، هر روز کنار گروه کار می‌کنی و لحظه به لحظه رشد و تکامل تک به تک بچه‌ها را می‌بینی و این یکی از شگفتی‌های از تمرین تا اجرا روی صحنه است.

این بازیگر در درباره با این موضوع که این نمایش تا چه اندازه توانسته معضلات حقوق بشر را برای مخاطبان خود نمایان کند، می‌گوید: این کار، مخاطبان دغدغه‌مند و ویژه خود را دارد. اتفاقات بسیار وحشتناکی در کره زمین در حال وقوع است که ما دنبالش نمی‌رویم و از آن‌ها بی‌خبر هستیم، این کار ما را با تک تک افرادی که جان‌شان را پای حقانیت از دست داده‌اند آشنا می‌کند. ما برای انسان‌هایی می‌ایستیم که از این دنیا رفته‌اند، اما اثری که از خود در جهان باقی گذاشتند آنچنان ماندگار است که ما در ایران، حتی روی صحنه تئاتر آن را مشاهد می‌کنیم و چه چیزی با شکوه‌تر از این می‌تواند وجود داشته باشد.

بیشتر بخوانید:

ذائقه مخاطب و اثر هنرمند خطوط موازی نیستند