مجتبی حسینیراد گرافیست و عکاس تئاتر در گفتگو با پلاتو هنر با اشاره به نقش گرافیک در تئاتر گفت: از قدیم گرافیک همیشه نقش مهمی در سینما، تلویزیون و تئاتر داشته است. در بستر سینما و تلویزیون پس از گذشت زمان تیزر جای گرافیک را گرفت اما در تئاتر چون بستر برای جذب مخاطب فراهم نبود همچنان مهمترین عامل تبلیغات، پوستر باقی ماند.
پوسترهای تئاتر باید عمق داشته باشند
او ادامه داد: تئاتر هنر خالصی است و طراحی پوستر برای این حوزه، گرافیک خاص‌تری می‌طلبد. نمی‌شود مانند پوسترهای سینمایی به تصاویر ساده بسنده کرد بلکه پوسترهای تئاتر باید عمق داشته باشند و مخاطب باید با دیدن عمق یک پوستر متوجه مفهوم نمایش شود.
حسینیراد با اشاره به دلایل عدم پیشرفت در حوزه گرافیک و پوستر در تئاترعنوان کرد: در سال‌های اخیر پول کمی برای بحث تبلیغات خصوصا برای گرافیک در نظر گرفته می‌شد. همه فکر می‌کردند که گرافیک ساده است و با بودجه کمی که به گرافیست‌ها تعلق می‌گرفت کارهای ساده و ابتدایی طراحی می‌شد برای همین آرتیست‌های حرفه‌‌ای از طراحی پوستر تئاتر دور شدند.
هر چه جلو می‌رویم پوسترها ساده‌تر و آماتورتر می‌شوند
او ادامه داد: معضل بزرگی در تئاتر حتی در حوزه طراحی پوستر وجود دارد که هر چه جلو می‌رویم پوسترها ساده‌تر و آماتورتر می‌شوند.
طراحی پوستر فقط به عکس گرفتن با آن منوط شده است
حسینیراد همچنین با اشاره به کاربرد پوستر در تئاتر گفت: برعکس تمام دنیا که یکی از مهمترین بخش‌های روی صحنه بردن یک اثر طراحی پوستر است، در ایران طراحی پوستر فقط به قرار گرفتن روی دیوار و عکس گرفتن با آن منوط شده است و دیگر فروش یک تئاتر به پوستر آن بستگی ندارد.
تبلیغات تئاتر بیشتر به سمت موشن‌گرافی رفته است
او خاطر نشان کرد: تبلیغات تئاتر بیشتر به سمت موشن‌گرافی رفته است زیرا همه دوست دارند تصویر متحرک ببینند. این موضوع به‌خاطر تاثیرات فضای مجازی خصوصا اینستاگرام است. در جامعه امروز مردم عکس‌های ثابت را رد می‌کنند اما برای دیدن یک ویدئو که ضرب‌آهنگ و حرکت داشته باشد زمان می‌گذارند.
این گرافیست ادامه داد: من هم به سمت ویدئوآرت رفته‌ام زیرا متوجه شدم که عکس طرفدار زیادی ندارد و مردم بیشتر دوست دارند حرکت ببینند زیرا اینستاگرام ما را به این سمت می‌برد. می‌بینم نسل جدیدی که وارد این کار می‌شوند بدون اینکه گرافیک، فونت یا حتی تصویرسازی را بلد باشند موشن گرافی می‌کنند. نتیجه این کار هم می‌شود همین ویدئوهای زرد و تکراری که همیشه در فضای مجازی هستند.
او افزود: کسی که موشن‌گرافی انجام می‌دهد شروع کننده و ادامه دهنده یک جریان است. اگر ما هم آثار زرد و هجو تولید کنیم پس چه تفاوتی با پیج‌های زرد اینستاگرامی داریم؟ اشخاص باید تمرکز زیاد داشته باشند و با گرافیست ارتباط خوب داشته باشد و بتوانند از تمام داده‌ها استفاده کنند و چیزی بسازند که مخاطب را جذب کند.
تئاتر هم زرد خواهد شد
حسینیراد با بیان اینکه مخاطب عادی تئاتر از صفحات زرد اینستاگرام جذب می‌شوند، گفت: تئاتر امروز عجیب غریب شده است. به‌نظرم اگر شرایط با این منوال پیش برود تئاتر هم زرد خواهد شد. در حال حاضر بلاگرهایی که به عرصه تئاتر ورود کرده‌اند موفق می‌شوند که سالن‌های تئاتر را با مردم عادی پر کنند. نکته جالب اینجاست که مردم عادی هم برای تماشای این نمایش‌ها به سالن میآِیند و استقبال خوبی از آن نمایش‌ها می‌شود.
صفحات زرد بازدیدهای میلیونی دارند و پیج‌های هنری بازدید بسیار کم!
او ادامه داد: صفحات زرد بازدیدهای میلیونی دارند و پیج‌های هنری بازدید بسیار کم! زمانی که آثار فاخر تولید می‌شوند باز هم بازدید آنچنانی از اجتماع دریافت نمی‌کنند. این موضوع باید بررسی شود و فکری اساسی درباره آن کرد و اگر کارها قوی‌تر شود به گرافیست و موشن‌کارها هم دستمزد بیشتری برای کارهایشان پرداخت می‌شود و طبیعتا کیفیت آثار بالا می‌رود.
حسینیراد خاطر نشان کرد: در تئاتر هنرمندانی که سال‌ها خالصانه کار کرده‌اند و خاک صحنه خورده‌اند بیکار می‌مانند و شخصی بدون هیچ پشتوانه علمی پا روی صحنه می‌گذارد و به واسطه دنبال کنندگان اینستاگرامش بازدیدهای آنچنانی می‌گیرد.
او افزود: در بسیاری از سالن‌هایی که همین اینفلوئنسرها پر کرده‌اند میبینیم که مردم با چیپس و پفک به سالن می‌روند، یعنی مخاطبی که در سالن نشسته است حتی تعریفی از آداب حضور در تئاتر ندارد. اکثر آنها فکر می‌کنند تئاتر جای تاریکی است و چند بازیگر باید مردم را بخندانند. به نظر من تنها ده درصد از بازدیدکنندگان تئاتر امروز مخاطب عادی هستند و الباقی خود تئاتری‌ها هستند که برای تماشای دوستان یا آشنایانشان می‌آیند.
تئاتر برای مخاطب عموم تولید می‌شود اما مخاطب تئاتری آن را می‌بینند
حسینیراد با انتقاد از شرایط تبلیغات در تئاتر، گفت: مشکل اصلی تئاتری‌ها این است که خودشان باید برای خودشان تبلیغ کنند؛ در واقع عوامل اثر جز برای تعریف از خود و ثبت در رزومه، تبلیغی از نمایش نمی‌کنند. بستر تبلیغات تئاتر باید از ریشه دچار تحول شود. درواقع تئاتر برای مخاطب عموم تولید می‌شود اما تنها مخاطب تئاتری آن تئاتر را می‌بینند.
