به گزارش پلاتو هنر، شهریار احمدی متولد ۱۳۵۸ نقاش برجسته‌ای است که آثار این هنرمند با عنوان «جنگ بزرگ» با کیوریتور مارکو منه گوتزو در گالری ده-ونک+2 در معرض تماشا قرار دارد. شهریار احمدی پیش از این نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی برگزار کرده است که یکسری عناوینی کسب کرده است.
این هنرمند در مورد سبک آثار‌ش توضیح داد: سبک داشتن برایم بی معناست، با اینحال سبک کارم سبک مشخص و خاصی نیست ولی آن چیزی که به ظاهر دیده میشود گرایش های تاریخی است که به صورت نقاشی فیگوراتیو دیده میشود که با یک رویکرد آبستره انجام میشود و به اکسپرسیونیزم بیشتر نزدیک است یعنی خصوصیت طراحانه زیادی دارند.
بازگشت ایده‌ها؛ وقتی الهامات گذشته دوباره متولد می‌شوند
شهریار احمدی درباره ایده‌هایش تصریح کرد: ایده‌های نقاشی‌هایم را پیدا نمیکنم ایده‌ها به مرور زمان به‌وجود می‌آیند، آرام آرام بعد از اینکه به‌وجود آمدند تغییر شکل می‌دهند و از دوره‌ای به دوره دیگری منتقل می‌شوند. ایده‌ها را عموما از دل تاریخ، ادبیات و آثار هنری دیگر که رابطه پیچیده و مرتبط با هم دارند، درمی‌آورم.
او افزود: مثل همه هنرمندان اشخاص زیادی بر من تاثیر گذاشتند، بخشی به صورت مستقیم که اثراتشان امروز قابل مشاهده است همچنین بخشی به صورت غیرمستقیم بودند که خودم متوجه آنها نبودم و اطرافیانم اثرگذاری آنها را بر من کشف کردند.
با این اوصاف می‌توانم از معلم‌های دوران هنرستان، اساتید دانشگاه، اسطوره‌های بزرگ نقاشی در تاریخ هنر، روایاتی که در تاریخ ادبیات می‌خوانیم، از قطعات موسیقی تا فیلم و شعر یاد کنم زیرا همه این عوامل در گذشت زمان تاثیر گذار بودند. به هیچ وجه کتمان نمیکنم که تاثیر زیادی از دیگران گرفتم و به قول «تونی گاد فری» که در مقاله‌ای درمورد من نوشته بود؛ روح هنرمندان بسیاری در آثارم حضور دارند و شخصا به این حرف اعتقاد دارم.
ترکیب‌بندیِ صبورانه؛ وقتی هنر در دل زمان شکل می‌گیرد
شهریار احمدی در رابطه با ترکیب بندی در نقاشی‌هایش عنوان کرد: ترکیب بندی در کارهای من ابتدا به صورت محو و گنگ اتفاق می‌افتد که متاثر از ایده‌هایی است که به ذهنم می‌آیند. ایده‌ها را یادداشت می‌کنم. مدتی روی ایده های اصلی کار می‌کنم و درنهایت اندازه بومم را انتخاب و زمینه بوم را آماده می‌کنم که پروسه زمانبری محسوب میشود و در طول زمان عملی فرسایشی است.
او ادامه داد: تکنیک من اکرولیک است با این حال تکنیک مورد علاقه‌ام نقاشی رنگ روغن محسوب میشود اما امکان استفاده از رنگ روغن را ندارم زیرا مدت زمان بسیاری برای خشک شدن می‌خواهد. ناچارم با اکرولیک طوری کار کنم که مانند تکنیک و تکسچر رنگ روغن به نظر برسد و افکت آن را به مخاطب بدهد.
این هنرمند توضیح داد: علاقه‌ای به ایدئولوژی و مسائلی که مربوط به آن است ندارم، اگر منظور از ایدئولوژی محتوا و مفهوم باشد، باید بگویم که محتوا قبل از شروع کار در ذهن من شکل گرفته و براساس همان تکنیک را اجرا می‌کنم. محتوا برای من همیشه در اولویت دوم قرار می‌گیرد و خودم را آماده کرده‌ام که مخاطب اثرم را ببیند و چیزی از آن متوجه نشود، زیرا تکنیک برای من حرف اول را می‌زند.
سابقه عنصر تصادف در هنر ، به قرن بیستم بر می گردد، در آثار من نیز کارهای تصادفی زیادند اما اینکه در اثر نهایی بمانند، گسترده یا حذف شوند تصمیمی است که خودم در انتها با کمک عقلانیتم می‌گیرم.
شهریار احمدی در باره نحوه تاثیر پذیری در کار‌هایش ذکر کرد: نمی‌توانم به صورت مشخص یک نقاش را نام ببرم که در کار من تاثیرگذار بوده زیرا نقاشان زیادی بوده‌اند. با این حال چیزی که به این نمایشگاه مربوط میشود به عنوان مثال اثر نقاشی «گیدزو یونیورسال» یا همان «قضاوت واپسین میکل آنژ» است که تمام بخش پشتی محراب کلیسای سیستین را پوشانده که ساعت‌ها آن را تماشا کردم و به صورت ناخودآگاه فهمیدم که یکی از آثارم به آن شباهت زیادی دارد.
او ادامه داد: هنرهای دیگری چون موسیقی، ادبیات و سینما نیز بر من تاثیرگذارند، تاثیراتی که آگاهانه یا غیرآگاهانه در خلق آثار کمک می‌کنند. ادبیات، سینما و موسیقی در زندگی من بسیار پر رنگ هستند و از سرگرمی‌های مورد علاقه‌ام محسوب می‌شوند. تمام اتفاقات روزمره در زندگی ما، بر بخش ناآگاه ذهنمان تاثیرگذارند و این روندی است که به صورت طبیعی اتفاق می‌افتد. بسیاری از شاهکارهای بزرگ نیز به صورت گروهی یا انفرادی خلق شده‌اند و جزو دستاوردهای بشریت محسوب می‌شوند.
نمایشگاه انفرادی شهریار احمدی با گردآوری مارکو منه گوتزو در گالری ده-ونک+2 واقع در تهران، ونک، خیابان سئول، پلاک ۴۰ تا جمعه ۲۴ اسفند ۱۴۰۳ ادامه دارد. گالری در روزهای شنبه و یکشنبه تعطیل است.
بیشتر بخوانید:
