به گزارش پلاتو هنر، نمایش «وی ای آر» به نویسندگی و کارگردانی حامد رحیمی نصر که از 12 تیر روی صحنه نوفل لوشاتو رفته است، اکنون در روزهای پایانی خود میزبان علاقه‌مندان هنر خواهد بود.

در این نمایش امین ‌زارع، حسین ‌پرتوی، رامتین ‌سلیمانی، امیرپوریا ‌مسعودنیا و آرام ‌نیک ‌بین به ایفای نقش می‌پردازند.

حامد رحیمی نصر کارگردان این اثر نمایشیمی‌گوید: در دنیای امروزی که می‌توان آن را دنیای صفر و یک نامید متاسفانه رویاپردازی در بین انسان‌ها از بین رفته است و حال در پروسه این اتفاق زیست بشر که منوط به رویاپردازی است آرام آرام شکل دیگری به خود گرفته. امروزه تصاویر در زندگی بشری جایگزین حقیقت شده و او را محکوم به تنهایی کرده است. نمایش «وی ای آر» قبل از هرچیز برای من یک آزمون و خطا است. شاید دیگران در این برهه به من بگویند که الان دیگر جایگاه من جایگاه تجربه نیست، در حالی که به شخصه تمام اتمسفر هنر را در تجربه کردن می‌بینم. به همین دلیل من در این نمایش سعی کردم که اتفاقات و مفاهیم و عملکرد استارتاپ‌ها در سیلیکونی‌ ولی در قالب تجربه‌ای هنری روی صحنه ببرم. ما در این نمایش چهار انسان را بر اساس معیارهایی از «کمدی انسانی» دانته مثل خشم، خود داناپندار، فرمانبردار و سیال ذهنی روی صحنه در یک فضای لا زمان و لا مکان نمایش می‌دهیم.

او ابراز می‌کند: اصولا در جامعه امروزی دو نوع هنر وجود دارد. اول هنر سفارشی که اشاعه آن را به گونه‌های مختلف می‌توان روی صحنه یا پرده سینما دید، که اگر بیشتر به آن دقت کنیم زمانی که هنر با یک سیستم توتالیتر در هم آمیخته شود ما با یک اثر رئالیسم سوسیالیستی مواجه می‌شویم که بزرگ‌ترین بازتاب آن را می‌توان در طراحی مترو مسکو نظاره کرد. دوم هنرهای تجربی هستند که می‌خواهند با آزمون و خطا دست به خلق یک اثر بزنند.

رحیمی‌نصر ادامه می‌دهد: با اینکه وجود و استفاده از تکنولوژی در کنار هنر باعث کاهش هزینه‌های یک هنرمند می‌شود، ولی داشتن و تهیه یک تکنولوژی و ابزار مناسب برای انجام کار هنری بسیار هزینه‌بردار است. بین استفاده از یک چیز و مصرف آن فرق زیادی وجود دارد که متاسفانه در جامعه‌ای که مردم آن به شدت مصرف‌گرا باشند، بحث استفاده از تکنولوژی رو به زوال می‌رود. برای مثال هنرمند صحنه نبرد کربلا را با استفاده از تکنولوژی‌های سه بعدی بازسازی می‌کند چراکه از حمایت‌های مالی دولتی برای تهیه ابزار خود برخوردار است. اما اگر ما بخواهیم یک نمایش را با استفاده از این ابزارها تولید کنیم از لحاظ تامین هزینه قطعا با شکست مواجه خواهیم شد.

این هنرمند با بیان اینکه متاسفانه از قرن ششم هجری اندیشیدن در جامعه ما از بین رفته است، می‌گوید: ما اکنون اگر بخواهیم اثری که کوچک‌ترین بار معنایی در خود دارد و یا نیازی اندک برای اندیشیدن به همراه دارد روی صحنه ببریم با مخاطب درگیر یک جدال ذائقه‌ای می‌شویم. من زمانی که می‌آیم و کامنت‌های نمایش خودم را می‌خوانم حتی با منفی‌ترین نظرها هم ارتباط می‌گیرم و آن‌ها را هم بسیار سازنده می‌دانم. ولی به عنوان مثال وقتی مخاطب برای نمایش من می‌نویسد که مزخرف‌ترین کاری بود که دیدم، در حالی که حتی حاضر نبوده یک لحظه هم که شده فکر کند و بنویسد که چرا کار من مزخرف است و  این همان جهان صفر و یکی است که ما با آن درگیر شده‌ایم. آدم‌ها امروزه بیشتر به تئاتر به چشم یک سرگرمی نگاه می‌کنند و من به عنوان هنرمند هر قدمی که در اثرم بر می‌دارم باید توجه کنم که نظرات منفی جامعه را به سمت خودم جلب نکنم.

او می‌افزاید: اساسا نیاز و تامین نیاز است که مسیر زندگی هنرمند و انسان را تعریف می‌کند. من به شخصه اگر شغلی درست مثل دوبله و مدیریت دوبلاژ نداشتم قاعدتا مجبور می‌شدم برای درآمد از هنر به جای آن که در نمایشم به مفهوم و زیبایی‌شناسی فکر کنم، به راحتی جنگ‌های شادی و نمایش‌های آزاد آماده کنم. وقتی به مخاطبان کارهای گذشته‌ام رجوع می‌کنم، می‌بینم که مثلا در نمایش «شیزوفرنی» فقط به بخش‌هایی که طنز و موسیقی بیشتری داشته بها داده شده و بازنمایی «اسکیزوفرنی» و حقایق آن اصلا آن طور که باید دیده نشده است. پس ذائقه مخاطب و انتخاب هنرمند در تولید اثر هنری را ما به هیچ وجه نمی‌توانیم مثل دو تا خط موازی در نظر بگیریم که هیچ ربطی به هم دیگر ندارند، برعکس دو موضوعی هستند که بن‌مایه اصلی تولید اثر نمایشی را تشکیل می‌دهد.

علاقه‌مندان برای تماشای این نمایش می‌توانند از سایت تیوال برای خرید بلیت اقدام کنند.