به گزارش پلاتو هنر، الهام شفیعی، کارشناس ارشد کارگردانی نمایش است و تئاتر را از هنرمندانی چون صابر ابر، پانته‌آ پناهی‌ها، حمید پورآذری و الهام کردا آموخته است. شفیعی در نخستین تجربه سینمایی‌اش برای فیلم «روزی روزگاری آبادان» به کارگردانی حمیدرضا آذرنگ در جشنواره سی‌و‌نهم فجر کاندید نقش مکمل زن شد و سریال «در انتهای شب» به کارگردانی آیدا پناهنده جدیدترین اثر تصویری است که در همراهی این هنرمند با علیرضا داوودنژاد، پارسا پیروزفر و هدی زین‌العابدین در شبکه خانگی پخش شد.
شغیعی به تازگی با نمایش «تابستان بود» به تهیه‌کنندگی صابر ابر در تماشاخانه انتظامی روی صحنه رفت.
تجربه همکاری با هنرمندان باتجربه سینما و تئاتر
الهام شفیعی با ابراز خرسندی از تجربه حضورش در سریال «در انتهای شب» گفت: خانم آیدا پناهنده و آقای ارسلان امیری برای من یک زوج مثال‌زدنی در سینما بودند و همیشه دنبال‌شان می‌کردم و وقتی مرا به همکاری و بازی در سریال «در انتهای شب» دعوت کردند، بسیار برایم ارزشمند بود و با اشتیاق پذیرفتم.
او افزود: خدا را شکر این شانس را داشتم که هم در فیلم سینمایی حمیدرضا آذرنگ و هم در سریال خانم پناهنده در کنار بازیگران باتجربه‌ای باشم که جز همراهی و محبت از هیچ‌کدامشان چیزی ندیدم، در سریال «در انتهای شب» بیش‌ترین بازی را با هدی زین‌العابدین و آقای داوودنژاد عزیز داشتم که صبوری و همراهی‌شان مثال‌زدنی است. پارسا پیروزفر و سحر گل‌دوست بازیگران دیگر این سریال هم بسیار همراه بودند و این خوش‌شانسی من بود که با گروه‌هایی کار کردم که علاوه متخصص بودن؛ اخلاق خوب داشتند و من را همراهی کردند و بسیار آموختم.
شفیعی کار با آیدا پناهنده را پر از دستاورد و تجربه دانست و ادامه داد: تماشای او به‌عنوان یک زن در دنیای مردانه و طاقت‌فرسایی که شاید کمتر حضور خانم‌ها را در سینما می‌بینیم و با این حال او این‌قدر پیگیر و جسورانه پای کارش ایستاده، بسیار برایم پر اهمیت است. برای من همکاری با آیدا پناهنده پر از نقطه‌های امیدبخش بود و حتی سختی‌های این کار باعث شد خودم را ارتقا بدهم و تلاشم را بیشتر کنم و بتوانم همین‌قدر جسورانه پیش بروم.
«در انتهای شب»؛ نویدبخش یک سلیقه جدید
او با بیان این‌که سریال «در انتهای شب» نوید یک سلیقه جدید را می‌دهد، افزود: جای شکرگزاری دارد که ما سریالی با این کیفیت، با این موضوع همراه با پرداخت به جزئیات و نمایش حقیقت، آن‌هم در جامعه‌ای پر از سانسور دیدیم و مورد استقبال مخاطب هم قرار گرفت.
این بازیگر توضیح داد: برای رسیدن به نقشم که خواهر ماهرخ بود، با هدی زین‌العابدین و آقای داوودنژاد و خانم پناهنده گفت‌وگوهایی داشتیم و با محبت آن‌ها، فضا آن‌قدر صمیمی پیش رفت که ناخودآگاه جلوی دوربین همه‌چیز در بهترین شکل اتفاق می‌افتاد. من از ایشان سپاسگزارم چون معتقدم بازیگری یک کار گروهی است و اگر همراهی دیگران نبود شاید این نقش به‌خوبی ایفا نمی‌شد.
الهام شفیعی درباره نمایش «تابستان بود» گفت: حضور من در این نمایش به شکل رایجی که یک کارگردان یا نویسنده بیاید و پیشنهاد همکاری بدهد، نبود. نور آرش چارلی که بازیگر مقابلم در این کار است با من تماس گرفت و گفت دوست دارم باهم کار کنیم. نشست‌های ما و کارگردان کار شروع شد و بعد از مدت‌ها دوری از صحنه هر سه‌مان اشتیاق زیادی را برای اجرا پیدا کردیم. در واقع «تابستان بود» محصول مشترکی از گپ من نور آرش و محمود حسینی بود که بر اساس همان گپ‌ها، محمود حسینی متن را نوشت و وقتی به مرحله اجرا رسید با صابر ابر عزیز صحبت کردیم و او هم استقبال کرد و تهیه‌کنندگی این کار را بر عهده گرفت.
سینما و تئاتر مثل دو غذای متفاوت از یکدیگرند
او نمایش «تابستان بود» را یک اجرا و متن مینیمال معرفی کرد و افزود: درواقع ارتباط من با این متن به‌واسطه همین سادگی‌اش بود، من این جنس کار را دوست داشتم و از همه مهم‌تر تجربه کار گروهی برایم ارزشمند بود و امیدوارم که مخاطب هم با ما همراه شده باشد؛ هرچند شاید سلیقه برخی از مخاطب‌ها نباشد مخصوصاً در جامعه و دنیای امروز که پر از اتفاق است.
شفیعی درباره داستان نمایش «تابستان بود» گفت: در این نمایش ما روایت یک زوج را می‌دیدیم که در ارتباطشان به بن‌بستی رسیده‌اند که از جنس اتفاق‌های عجیب غریب و یا به دلیل خطای یکی از طرفین نیست و چیزهای دیگری به ادامه ارتباط آسیب می‌زند و این زوج در مدیریت آن جریانات و وقایع ناتوان هستند و هرکدام در جایگاه خودشان حق دارند و این نقطه خیلی غم‌انگیز است.
الهام شفیعی چالش‌های بازی در تئاتر و فیلم و سریال را متفاوت از هم دانست و تصریح کرد: به‌طورکلی آن‌قدر زندگی برای من قشنگ است که در هر نقطه‌ای دنبال چیزی می‌گردم تا عاشقش بشوم و ازش یاد بگیرم و بزرگم کند. سینما و تئاتر هم هرکدام از یک جنس مرا را رشد می‌دهند و به چالش می‌کشند؛ اما فکر می‌کنم بازیگری در تئاتر برایم لذت‌بخش‌تر است. سینما و تصویر تکنیک‌های دارد که دست‌وبال آدم را می‌بندد و شاید لذتش کمتر بشود، مثل دو غذای مختلف هستند که هرکدامشان جداگانه مرا وسوسه می‌کند و امیدوارم بتوانم در هردو خوب پیش بروم.
