به گزارش پلاتو هنر، خبر انتخاب اعضای سومین هیئت مدیره انجمن صنفی تماشاخانه‌های تهران از اخبار مهم تئاتر در هفته‌های گذشته بود.

نداشتن قدرت برای رسیدگی به جرایم تماشاخانه‌ها تا عملکرد ضعیف در راستای پیشبرد اهداف خود انجمن ازجمله انتقاداتی است که طی سال‌های گذشته به این انجمن وارد بوده است.

از سویی دیگر کیفیت پایین نمایش‌هایی که در اکثر تماشاخانه‌های خصوصی در حال اجرا است این سوال را برای مخاطبان ایجاد می‌کند که اگر نهادی مانند شورای نظارت و ارزشیابی تئاتر تصمیم بگیرد نسبت به کیفیت آثار نمایشی حساسیت بیشتری به خرج دهد، تکلیف این تماشاخانه‌ها چه می‌شود؟

سوال دیگر اینجاست اگر کمک هزینه‌ای برای تماشاخانه‌های خصوصی درنظر گرفته شود باز هم شاهد اجرای چنین آثاری در این سالن‌های نمایشی خواهیم بود؟ خواسته‌های اعضای این انجمن از نهادهایی مانند اداره‌کل هنرهای نمایشی، شهرداری و… چیست؟

در این راستا سری گفت‌وگویی با مدیران تماشاخانه‌های خصوصی، مسئولان شورای نظارت و ارزشیابی و هنرمندان تئاتر انجام خواهیم داد تا برای این سوالات پاسخ‌های مناسبی پیدا کنیم.

داوود نامور، مدیر تماشاخانه نوفل‌لوشاتو و عضو هیئت مدیره جدید انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی تهران اولین فردی است که به سراغ او رفتیم و با او گفت‌وگویی درباره رویکردهای جدید این انجمن و راه‌حل‌های مناسب برای بالا بردن کیفیت آثار اجرایی در این تماشاخانه‌ها داشتیم.

این عضو هیئت مدیره انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی تهران درباره معضلات و مشکلات این تماشاخانه‌ها گفت: اولین معضل تماشاخانه‌های خصوصی این است که وقتی کسی مدیریت یک تماشاخانه خصوصی را برعهده می‌گیرد باید باتجربه باشد و اهالی تئاتر و انواع تئاتر را بشناسد. هرکدام از این موارد بسیار مهم است و عدم شناخت آن باعث بروز مشکل در همکاری بین مدیریت و گروه‌های تئاتری می‌شود. از نظر من کسی که در گذشته سابقه مدیریتی سالن تئاتر را نداشته است باید از یک مشاور در این زمینه کمک گیرد. بعضی مواقع احساس می‌شود در سالن‌های تئاتر نامدیریتی اتفاق می‌افتد که این باعث دلگیری هنرمندان می‌شود. باید مدیران تماشاخانه‌ها یک مشاور تئاتری آشنا به فضای تئاتر یا حتی یک مشاور حقوقی همراه خود داشته باشند.

نامور اضافه کرد: مورد بعدی که امیدوارم در مدیریت جدید مرکز هنرهای نمایشی در نظر گرفته شود این است که اداره‌کل هنرهای نمایشی و به صورت کلی دولت، انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی را به رسمیت بشناسند و تمام امکانات بخش خصوصی را در اختیار این انجمن صنفی قرار دهند. یکی از خواسته‌های هیئت مدیره جدید این است که بررسی مشکلات و شکایات گروه‌های تئاتری، تحت اختیار انجمن صنفی قرار گیرد. در دوره گذشته ما این امتیاز را نداشتیم و احتمالا در این دوره با حضور آقای حمید نیلی فکر می‌کنم که این اتفاق رخ دهد و این معضل تماشاخانه‌های خصوصی از بین برود.
بخش بعدی مشکلات عدم باور حاکمیت نسبت به بخش خصوصی است و گویی نمی‌خواهند این بخش رشد کند. البته من بعد از ۱۰ سال تجربه مدیریت تماشاخانه به این مشکل برخورد نکردم ولی از نگاه آن‌ها این واقعیت مشخص است. ما سعی کردیم بر اساس قوانین و ضوابط دولت عمل کنیم پس دولت باید به ما ایمان داشته باشد.

نامور همچنین یکی دیگر از مشکلات را تعداد کم تماشاخانه‌های خصوصی عنوان کرد.

او گفت: این کمبود می‌تواند تاثیر منفی بر تئاتر کشور بگذارد. اگر سالن‌های خصوصی به تعداد کافی وجود نداشته باشد، این تعداد فارغ التحصیل تئاتر و هنر در کجا باید اجرا بروند؟ سالن های دولتی ظرفیت بالایی ندارند و اگر تماشاخانه‌های خصوصی نبودند این هنرمندان کجا می‌توانستند صحنه تئاتر را تجربه کنند؟

این مدیر هنری افزود: پایین بودن بخش کیفی بعضی از نمایش‌هایی که در تماشاخانه‌های خصوصی روی صحنه می‌روند، مهم‌‌تر از همه این معضلات است. من هم این اشتباه را در گذشته داشته‌ام اما سعی دارم دیگر آن را تکرار نکنم و اجازه ندهم اجرایی با سطح کیفی پایین در سالن من روی صحنه برود. متاسفانه بعضی از تماشاخانه‌های خصوصی خیلی اهمیتی به این موضوع نمی‌دهند که به لحاظ کیفی چه تئاتری در آنجا به روی صحنه می‌رود. البته از جهاتی حق هم دارند چون باید هزینه‌هایی مانند اجاره ملک، حقوق کارکنان و… را تامین کنند ولی من معتقدم اگر همیشه کار خوب روی صحنه داشته باشید، شاید در ابتدا به لحاظ مالی به مشکل برخورد کنید ولی در ادامه فروش خوبی خواهید داشت.

فرهنگ از اقتصاد هم مهم‌تر است

او سپس به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیره صنف تماشاخانه‌های تهران از توقعاتش نسبت به سازمان‌هایی مانند شهرداری و اداره‌کل هنرهای نمایشی گفت: در تمام دنیا تمام هزینه‌های فرهنگ و هنر توسط شهرداری تامین می‌شود ولی متاسفانه آن‌قدر هزینه‌های دیگر در بخش عمران و ساخت‌وساز شهری و ترافیک وجود دارد که شهرداری اصلا به فرهنگ و هنر بها نمی‌دهد. به نظر من فرهنگ از اقتصاد هم مهم‌تر است. پیشنهاد می‌کنم اگر مسئولان در شهرداری بخشی از بودجه را به فرهنگ و هنر اختصاص دهند اتفاقات خوبی رخ خواهد داد. تقاضای من این است که وقتی امکانات تبلیغاتی وجود دارد، آن‌ها را در اختیار سالن‌های خصوصی قرار دهند، بیلبوردهایی که در اختیار دارند را برای تبلیغات به بخش فرهنگ و هنر اختصاص دهند یا مثلا در عوارض و هزینه‌های پسماند برای آن‌ها تخفیف قائل شوند و موارد دیگر. این موارد می‌تواند کمک بزرگی به ما باشد.

نامور ادامه داد: از مرکز هنرهای نمایشی توقع داریم که به انجمن‌ها اعتبار دهد. من در این سال‌‎ها هیچ‌وقت انتظارات عجیب غریبی از مرکز هنر نمایشی نداشتم ولی همیشه نگاهم این بود که شما نظارت و ارزشیابی می‌کنید ولی بعضی اوقات هم باید ملاحظاتی را در نظر بگیرید و نسبت به بعضی اجراها سختگیری کمتری داشته باشید. امیدوارم با حضور آقای نیلی که خودشان قبلا در انجمن نمایش حضور داشته‌اند و شاهد عملکرد ایشان به شخصه بوده‌ام و با دغدغه‌های مدیران سالن‌های نمایشی آشنا هستند، حواسشان بیشتر به ما باشد.

او با اشاره به برنامه‌های آینده انجمن صنفی عنوان کرد: با وجود این‌که هنوز به طور قطع سِمت‌ها در هیئت مدیره تعیین نشده است اما برنامه آینده این صنف این است که بحث انجمن را خیلی جدی بگیریم و بتوانیم رایزنی‌هایی برای گرفتن تسهیلات بانکی و اعتبار برای مجموعه‌ها انجام دهیم یا در مواقع اضطراری مثل پملپ و یا بحران امنیتی برای این مجموعه‌ها، مشکلات را حل‌وفصل کنیم. البته این به شرطی است که همه دوستان همراه باشند. در کل تلاش خواهیم کرد تا انجمن صنفی جدی‌تر عمل کند و بتواند تمامی مشکلات گروه و سالن‌های خصوصی را حل کند. حتی یک‌سری صحبت‌ها مبنی بر برگزاری یک جشنواره ویژه تماشاخانه‌های خصوصی شده است که مورد استقبال اعضای صنف هم قرار گرفته است که در آینده این ایده را بیشتر بررسی خواهیم کرد تا به نتیجه مطلوب برسد.

داوود نامور راهکار خود برای بالا بردن سطح کیفی آثار در تماشاخانه‌های خصوصی را این‌گونه تعریف کرد: من مدرک کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی و کارشناسی بازیگری دارم و براساس تجربه‌ای که در دو سال اخیر داشته‌ام تصمیم گرفتم متن تمامی نمایش‌هایی که تقاضای اجرا در تماشاخانه نوفل‌لوشاتو می‌دهند را شخصا بخوانم و اجرای بازبینی را آنها ببینم و حتی در تمرینات گروه‌ها حضور پیدا کنم. حتی اگر ایده و همکاری هم درخواست کنند حتما کمک‌شان خواهم کرد. اگر سایر سالن‌ها نیز همین رویه را پیش بگیرند و اجراهای با کیفیت به مخاطبان ارائه دهند، قطعا به موفقیت می‌رسند و مخاطبان بیشتری را به سالن‌های نمایش جذب می‌کنند.

او در جواب این سوال که «اگر شورای نظارت و ارزشیابی حساسیت خود را بیشتر بر روی کیفیت آثار بگذارد چه اتفاقی رخ خواهد داد؟» پاسخ داد: این ایده بسیار خوبی است ولی ممکن است مشکلاتی را به همراه داشته باشد. بعضی از سالن‌های خصوصی به دلیل تامین هزینه‌ها مجبورند به نمایش‌هایی که کیفیت خوبی هم ندارد اجازه اجرا بدهند ولی باز تمام این‌ها به مدیریت تماشاخانه‌ها بستگی دارد. شورای نظارت و ارزشیابی با مدیریت درست و نظارت بر گروه‌ها می‌تواند این ایده را عملی کند.

امتیازات ویژه نوفل‌لوشاتو برای دانشجویان و هنرجویان تئاتر

نامور سپس با اشاره به امتیازات ویژه‌ای که تماشاخانه نوفل‌لوشاتو برای دانشجویان و هنرجویان تئاتری دارد، گفت: در تماشاخانه نوفل‌لوشاتو سانس ویژه‌ای برای اجراهای نمایش‌های گروه‌های دانشجویی و هنرجویی وجود دارد. حتی من برای گروه‌هایی که به اصطلاح کار اولی محسوب می‌شوند حتما یک مشاور باتجربه معرفی می‌کنم تا گروه را راهنمایی کند تا یک کار حرفه‌ای که تماشاگر هم استقبال کند را روی صحنه ببرند. به نظرم این موارد پیشنهادات بدی نیست که سایر مدیران تماشاخانه‌ها نیز این راه‌حل‌ها را به چنین گروه‌های اجرایی پیشنهاد بدهند. البته تصمیم‌گیری در مورد بحث سانس ویژه بر عهده مدیریت سالن‌ها است ولی من پیشنهادش را به مدیریت سالن‌ها داده‌ام و باز هم این موضوع را مطرح خواهم کرد.

باسوادترین افراد جامعه تئاتری، کارشناسان شورای نظارت و ارزشیابی هستند

مدیر تماشاخانه نوفل‌لوشاتو درباره برخوردهای نظارتی شورای نظارت و ارزشیابی با نمایش‌های متقاضی اجرا گفت: در این سال‌ها غیر از یکی دو مورد از اجراها که مشکل نظارتی برای آنها پیش آمد، من به مورد دیگری برخورد نکردم. من کار شورا را همیشه تایید کرده‌ام. اعضای بازبین بعضی اوقات حتی به گروه‌های نمایشی پیشنهاداتی می‌دهند که کارگردان می تواند بپذیرد یا خیر. من معتقد بر این هستم که باسوادترین و تئاتربین‌ترین افراد در جامعه تئاتری، کارشناسان شورای نظارت و ارزشیابی هستند که هر روز کارهای متفاوتی را بازبینی می‌کنند. البته بعضی اوقات هم سلیقه‌ای با اجرایی برخورد می‌کنند که کارگردان می‌تواند نپذیرد ولی همیشه می‌گویم شورای نظارت هیچ‌وقت در کار کارگردان دخالت نکرده است.

داوود نامور در پایان سخنانش گفت: فقط هنرمندان تئاتر هستند که می‌توانند تئاتر را به سمت وسوی درستی ببرند. آن‌ها هستند که می‌توانند سطح کیفی اجراها را بالا ببرند. هیچ دولتی و هیچ سازمانی نمی‌تواند تئاتر را مال خود کند.  تئاتر مال مردم است. به قول آقای فرهاد ناظرزاده کرمانی، تئاتر مانند قطاری است که حرکت کرده و روی ریل قرار گرفته، ممکن است یک جاهایی به آن سنگ بزنند یا بخواهند جلوی آن را بگیرند اما این تنها باعث کند شدن حرکت آن می‌شود ولی هرگز از حرکت نمی‌افتد. این اتفاق در مورد بخش خصوصی هم افتاده است و در مسیر خود در حال حرکت است البته به شرطی که همه تئاتری‌ها با یکدیگر هم‌سو باشند.