به گزارش پلاتو هنر، بدون شک «خبر» یکی از مهم‌ترین مفاهیم بنیادین است که بر آگاهی‌بخشی و جریان‌سازی یک جامعه تاثیر بسزایی دارد. خبرنگاران، فعالان حوزه خبر، در این عرصه پر فراز و فرود، با کفش‌های فولادین خود، مسیر پر تلاطمی را طی می‌کنند تا بتوانند رسالت خود که آگاهی‌بخشی و جریان‌سازی است، به بهترین شکل ممکن به انجام برسانند.
دنیای کلمات، دنیای شیرین و عجیبی است که با عشق به آن می‌توان در آن طی طریق کرد و این خبرنگاران هستند که با اراده و جسارتی که دارند، در این مسیر قدم برمی‌دارند.
در اکثر مواقع این خبرنگاران هستند که مورد کم لطفی و یا بی مهری قرار می‌گیرند و توجه کافی به آنها و رفاه نسبی‌شان نمی‌شود، اما وقتی پای عشق در میان است با تمام مشکلات می‌مانند و رسالت خود را پی می‌گیرند.
به مناسبت 17 مردادماه که مصادف است با روز خبرنگار، به سراغ تعدادی از خبرنگاران باسابقه و تازه وارد عرصه فرهنگ و هنر رفته‌ایم و صحبت کوتاهی با هرکدام از عزیزان داشته‌ایم که از جنبه‌های مختلف صحبت‌ها و دغدغه‌های خود را مطرح کرده‌اند.
سازمان‌های فرهنگی خبرنگار را بخشی از کار خودشان می‌دانند
سعید اسلام‌زاده ازجمله خبرنگاران باسابقه‌ای است که در حوزه روابط عمومی و برنامه‌سازی رادیو و تلویزیون در رادیو فرهنگ، رادیو نمایش، رادیو تهران، شبکه چهار سیما، تلویزیون جام جم و… نیز فعالیت داشته است.
اسلام‌زاده درباره ورود خود به خبرنگاری چنین گفت: ماجرای ورود من به حوزه خبرنگاری تقریبا به 27 سال پیش برمی‌گردد که دانشجوی رشته ارتباطات بودم و وارد کار خبرنگاری شدم. پس از 1 – 2 سال کار در روزنامه ها اوایل دهه 80 همکاری خود را با تلویزیون شروع کردم و همزمان هم به شکل روابط عمومی در شاخه‌های مختلف فرهنگ و هنر کار خبری می‌کردم. سال 83 وارد رادیو شدم و در رادیو برنامه‌های خبری و تحلیلی می‌ساختم که به نوعی با کار خبری مکتوب متفاوت بود و تا هم اکنون ادامه دارد.
او ادامه داد: من طی سال‌ها در حوزه هنرهای تجسمی، تئاتر، ادبیات و… در رادیو و تلویزیون برنامه‌سازی کردم و در این فاصله هم همواره یادداشت و مقاله برای رسانه‌های مکتوب و آنلاین ارسال می‌کردم.
این روزنامه‌نگار با اشاره به 2 آسیب اساسی در فضای رسانه‌ای کشور تصریح کرد: من 2 موضوع و فاکتور اصلی را به عنوان آسیب در فضای رسانه‌ای کشور دسته‌بندی می‌کنم؛ یکی رابطه خبرنگار با نهادهای فرهنگی – هنری است و بخش دوم دانش و تخصص خبرنگار در حوزه‌ای که کار می‌کند.
او ادامه داد: مساله ارتباط خبرنگار با نهادهای فرهنگی – هنری در کشور ما متاسفانه شکل درستی ندارد، بدین صورت که روابط عمومی‌های سازمان‌های فرهنگی خبرنگار را به عنوان یک بخشی از کار تبلیغاتی خودشان به حساب می آورند و به دلیل بسته بودن فضای رسانه‌ای کشور خبرنگاران هم خیلی مواقع تبدیل به سخنگو و روابط عمومی نهادها و جشنواره های فرهنگی – هنری می شوند. این آسیب بزرگی است که خبرنگار توان نقد و تحلیل یک اتفاق را ندارد و اصلا به او اجازه نمی‌دهند که به آن حوزه وارد شود.
اسلام‌زاده با اشاره به لزوم کسب دانش تخصصی در هر رشته گفت: کار خبری در حوزه فرهنگ و هنر کاملا تخصصی است و هرچه شاخه‌ها تخصصی‌تر شوند، به همان میزان خبرنگار دانش بیشتری نیاز دارد. ما در حوزه هایی مانند هنرهای تجسمی، سینما، تئاتر، ادبیات، میراث فرهنگی و… به تعداد انگشتان دست خبرنگار تخصصی داریم که بتوانند اتفاقات و سوژه‌ها را شناسایی، تحلیل، نقد و آسیب شناسی کنند. خبرنگاران معمولا گوششان به دهان مدیری است که یکسری مطالب را می گوید و این اتفاق در نشست‌های خبری هم رخ می دهد و جلسه معمولا بدون بحث و جنجالی به پایان می‌رسد.
او در پایان بیان کرد: تعداد اندکی هم که می‌توانند نقد کنند، اکنون فضای رسانه ای خیلی بازی دستشان نیست و این آسیب بزرگی به کل فرهنگ و هنر می زند زیرا اجازه نقد را از خبرنگار، منتقد و رسانه گرفته‌اند و نهادهای فرهنگی صرفا خواهان این هستند که به عنوان یک مطلب کاملا مثبت از آنها در رسانه ها یاد شود. در صورتی که هرچه نقد و فضای کنکاش بیشتر باشد، باعث رشد می‌شود.
گاهی مجبور به رفتن می‌شویم!
شهرزاد رویایی که اکنون در روزنامه شرق مشغول فعالیت است دیگر خبرنگاری‌ست که درباره دغدغه‌های فعالیت در این حوزه گفت. او طی سال‌های فعالیت خود در روزنامه اعتماد، وقایع اتفاقیه، ابتکار، بانی فیلم، مجله تجربه، گوهران و… فعالیت داشته است.
رویایی درباره دلیل ورود خود به حرفه روزنامه‌نگاری توضیح داد: من در رشته علوم ارتباطات تحصیل کردم و همچنین به دلیل علاقه‌ای که به نوشتن و به طور مشخص در حوزه هنر داشتم، به سمت حرفه خبرنگاری جذب شدم. از طرفی علاقه زیادی به نوشتن داشتم و دوست داشتم که ابتدا از طریق خبرنگاری با نوشتن خو بگیرم.
او درباره علاقه‌اش به خبرنگاری بیان کرد: در رشته خبرنگاری همواره در حال تحصیل درباره یک حوزه یا فرد هستی و هرچه بدانی و یاد بگیری باز کم است. شاید علت اصلی اینکه خبرنگار شدم هم این بود که دوست داشتم همیشه به نوعی در مسیر باشم و متوقف نشوم. خبرنگاری شغلی است که باعث می‌شود هیچوقت راکد نباشی. عامل دیگر هم نزدیک بودن خبرنگار به واقعیت رخدادهاست. ما معمولا وضعیت وقایع و افراد را از زاویه‌ای دیگر و به نوعی واقعی‌تر می‌بینیم و این برای من جذاب است.
این روزنامه‌نگار در بخش دیگری از این گفتگو گفت: متاسفانه در ایران خبرنگاران برای کسب درآمد بیشتر درگیر شغل‌های کاذبی می‌شوند. در همه جای دنیا آدم‌ها خودشان انتخاب می‌کنند که در کنار شغل خبرنگاری حرفه دیگری را هم دنبال کنند اما ما در اینجا گاهی برای اینکه درآمد مکفی داشته باشیم مجبوریم روابط عمومی برای جایی که نمی‌خواهیم باشیم یا برای شرکت‌های دیگر تولیدمحتوا کنیم که شاید هرگز ارزش نوشته و زمان و انرژی صرف شده را به خوبی ندانند. البته بسیاری مواقع تجربه‌های خوبی در این حوزه‌ها ایجاد شده اما به نظرم کار اصلی خبرنگار باید خبرنگاری باشد. به شخصه دغدغه من این است که صرفا در تحریریه روزنامه باشم و کار خبرنگاری انجام دهم. در سال‌های گذشته معمولا سعی کردم در کنار فعالیت‌های دیگر ارتباط خود را با خبرنگاری حفظ کنم و به هر نحوی برای رسانه‌ها بنویسم.
او ادامه داد: متاسفانه روزنامه‌ها اکنون این شرایط را ندارند که افرادی مانند من به صورت دائمی بتوانیم در آنجا کار کنیم و درآمد ثابت داشته باشیم. امیدوارم که در آینده تعداد روزنامه‌های شاخص بیشتر از امروز شود و شرایط بهتری داشته باشند.
رویایی در پایان گفت: من خبرنگار حوزه هنر هستم و هیچوقت وارد حوزه‌های سیاسی یا اجتماعی نشده‌ام اما با این حال همیشه به نوعی با سانسور یا مواردی مشابه مواجه هستیم که حتی برای انتخاب یک عکس یا سوژه دچار مشکل می‌شویم. ازطرفی همواره خطرهایی برای همکاران ما به وجود می‌آید که این موضوع حس ناامنی را به خبرنگاران منتقل می‌کند. خداحافظی با هر تحریریه‌ای به دلیل مشکلات مالی یا حتی مشکلاتی مانند ممیزی باعث می‌شد یک تکه از وجود ما فرو بریزد زیرا ما صرفا برای کسب درآمد وارد این حرفه نشده‌ایم و این مسیر برایمان قداست دارد اما گاهی مجبور به رفتن می‌شویم!
انتقاد و کنکاشگری جزو روحیات خبرنگاری است
علیرضا سعیدی خبرنگار موسیقی از علاقه و نحوه ورودش به حوزه خبرنگاری در گفتگو با پلاتو هنر توضیح داد: من از دوران نوجوانی و حتی زمانی که به عنوان دانش‌آموز در مدرسه مشغول کسب علم بودم به روزنامه‌نگاری علاقه بسیار داشتم. مانند همه در مدرسه تجربه ساختن روزنانه دیواری دارم و از آن فضا وارد فضای خبرنگاری و روزنامه‌نگاری شدم. این علاقه در وجود من ادامه پیدا کرد. همچنین در دوران دانشجویی به فراخور گروه سنی در انتشار نشریات دانشجویی حضور فعالی داشتم. همیشه در تلاش بودم عمده فعالیت خبری و روزنامه‌نگاری خود را مرتبط با حوزه مورد علاقه‌ام یعنی حوزه تئاتر و موسیقی به ویژه تئاتر انجام دهم.
او ادامه داد: پس از دوران سربازی طبق شرایط شخصی حرفه دیگری را به عنوان شغل دوم انتخاب کردم. به مدت دو سال تعمیرکار شرکت آسانسوری بودم. این مدت را با تمام سختی ها گذراندم و با وجود اینکه به این حرفه علاقه ای نداشتم ناگزیر بودم در این فضا حضور داشته باشم. پس از مدتی به واسطه پدر نازنینم و غلامحسین زمان‌آبادی وارد فضای خبری شدم. در آن زمان با خبرنگاری و روزنانه‌نگاری حوزه ورزشی شروع کردم. خبرنگار رشته های کشتی، والیبال، بسکتبال، وزنه برداری و ورزش مدارس بودم. در این مدت چون به حوزه ورزش علاقه‌ای نداشتم تمام تلاشم را کردم تا مدیران را مجاب کنم که بتوانم وارد فضای فرهنگی شوم. این رجعت من از کار فنی به کار خبری به سال ۱۳۸۱ برمی‌گردد که وارد خبرگزاری شدم. در نهایت حوزه ورزش را کنار گذاشتم و وارد حوزه فرهنگی شدم که تا به امروز به شغل خبرنگاری مشغول هستم.
او ادامه داد: گرچه این حوزه از نظر معیشتی با مشکلات زیادی مواجه است ولی عشق و علاقه من به خبرنگاری و روزنامه‌نگاری تا به امروز ادامه داشته است و تاکنون در این مسیر به آنچه که آرزو داشتم، رسیده‌ام.
این خبرنگار درباره دغدغه هایش در این حرفه مطرح کرد: در این مدت در حوزه موسیقی آنچه برای من همیشه حائز اهمیت بوده، توجه به گونه ها و انواع موسیقی است که توسط هنرمندان شریف سرزمین ایران با سلایق مختلف پیش روی مخاطب قرار گرفته است. اما در این چند سال اخیر متاسفانه باید گفت آنچه در حوزه ارتباطات اجتماعی و موسیقی بیشتر به چشم می‌آید توجه به موسیقی سرگرم‌کننده است. حضور موسیقی تفریحی لازمه یک جامعه است اما به عنوان یک خبرنگار حوزه موسیقی می‌خواهم توجه مردم را به گوش دادن به موسیقی به اصطلاح جدی جلب کنم. تصور می‌کنم این نوع موسیقی به معنا و مفهوم مطلق کلمه می‌تواند در راستای تبیین و سالم‌سازی اندیشه و روح انسان نقش بسیار مهم و اساسی ایفا کند. نباید از این موضوع غافل شویم. اغلب مردم جامعه ما بیشتر به موسیقی سرگرم کننده توجه می کنند. دغدغه من این است که بتوانم بازتاب دهنده فعالیت هنرمندان شریف حوزه موسیقی در تمام گونه ها اما بیشتر حوزه موسیقی جدی باشم.
سعیدی درباره محدودیت های حوزه خبرنگاری عنوان کرد: طبیعتا مشکلات و محدودیت ها در حوزه رسانه بسیار است اما من شخصا به عنوان خبرنگار موسیقی یکی از عمده ترین مشکلاتی که با آن مواجه شده‌ام این است که گاهی تعدادی از اهالی موسیقی نسبت به جامعه خبری واکنش های قهری و جنگ‌جویانه نشان می‌دهند. این مسئله طبیعی است که اگر به هنرمندان شریف موسیقی انتقادی شود باعث حُب و بغض‌های شخصی شود ولی این حُب و بغض ها را نباید وارد تفکر جامعه خبری کرد. چون روحیه خبر و خبرنگاری انتقادی و کنکاشگری است. معتقدم بهتر است اهالی موسیقی و خوانندگان موسیقی مواضع خود را کمی آرام تر و مطلوب تر کنند.
او در پایان تصریح کرد: متاسفانه در این مسیر خبرنگارانی هستند که به جای مفید بودن و انجام وظایف خود در حوزه خبری به حاشیه ها می‌پردازند. این موضوع در شرایط فعلی جامعه ما اصلا به صلاح موسیقی نیست. نباید خواننده را وارد چالش کنیم و وارد حواشی زرد شویم. باید فضا را جوری تعریف کنیم تا خوانندگان و اهالی موسیقی کمی آرام تر و با اعتماد بیشتری با جامعه خبری مواجه شوند.
خبرنگاران صدای مردم هستند، چه کسی صدای آنها می‌شود؟
مریم آموسا خبرنگار پرکاری که در خبرگزاری‌های ایلنا، ایبنا، مهر، هنرآنلاین، خبرآنلاین، روزنامه شرق، اعتماد، کتاب هفته، روزنامه ملت ما و ایران کار کرده است در رابطه با ورودش به عرصه خبرنگاری گفت: کوچک که بودم برادر بزرگم مجموعه «تن تن و میلو» را داشت و با داستان‌های تن تن خبرنگار ماجراجو آشنا شدم. از آنجا علاقه به خبرنگاری و جستجوگری در من شکل گرفت و وقتی می‌خواستم در دوران دانشگاه برای خودم شغلی پیدا کنم، روزنامه‌نگاری را انتخاب کردم.
او در ادامه بیان کرد: حدود 22 سال است که در حوزه فرهنگ و هنر کار می‌کنم و خبرنگاری را از ایسنا شروع کردم. از آن دست خبرنگارانی هستم که در جاهای مختلف کار کردم و به دلیل ناامنی‌هایی که در کار ما وجود دارد خیلی دیر بیمه شدم.
این روزنامه‌نگار با اشاره به مشکلات خبرنگاری گفت: وقتی برای کسی مشکلی پیش می‌آید ما خبرنگاران صدای آنها می شویم و مشکلاتشان را پیگری می کنیم اما هنوز با وجود اینکه انجمن صنفی داریم، نتوانسته‌ایم برای صنف خودمان کاری کنیم و مشکلاتمان همچنان پا برجا است. همچنان خبرنگاران بیکار می شوند، بیمه بیکاری ندارند و نهادی نیست که از آنها حمایت کند.
او درباره اهمیت حوزه فرهنگ و هنر تصریح کرد: فرهنگ و هنر حوزه ای است که هم اهمیت دارد و هم اهمیت ندارد؛ اهمیت دارد از این نظر که همه چیز از دل فرهنگ و هنر به جامعه تزریق می‌شود و هنرمندان به دلیل حسی که دارند، می توانند با هنر زندگی را برای ما دلنشین تر کنند اما متاسفانه همیشه حوزه فرهنگ و هنر در مطبوعات ما دستخوش مسائل سیاسی و اجتماعی می‌شود و آدم‌هایی که در این حوزه کار می کنند از کمترین امکانات برخوردار هستند.
این روزنامه‌نگار با اشاره به ممیزی در حوزه هنر و رسانه گفت: از وقتی که به یاد دارم همیشه مشکل ممیزی بوده است. به طور مثال وقتی یک نویسنده 4 سال زمان برای نوشتن یک کتاب صرف می کند و در آخر کتابش چاپ نمی شود یعنی زندگی او روی هواست یا بازیگر و کارگردانی که با تغییر مدیریت، نمی تواند یک نمایش را روی صحنه ببرد و… در نتیجه زندگی همه افرادی که با هنرمندان سروکار دارند نیز همواره در فراز و نشیب و بیشتر نشیب است.
او ادامه داد: در این چندسال ما هیچوقت اتفاق درخشان و خاصی در حوزه فرهنگ و هنر نداشتیم. صندوق هنر راه اندازی کردند اما هنرمندانی که می‌خواهند عضو شوند باید ازکلی فیلتر عبور کنند تا از کوچک ترین حق خود یعنی بیمه برخوردار شوند.
آموسا با اشاره به نبود امنیت شغلی در رسانه بیان کرد: در پنج سال گذشته خودتان نگاه کنید چه تعداد خبرنگار از رسانه‌های خود جدا شدند یا بیکار شدند یا نمی توانند توانایی خود را نشان دهند چون عرصه‌ای برای بروز توانایی هایشان وجود ندارد. مشکلات حوزه فرهنگ و هنر در کشور ما بیشتر است زیرا می‌گویند ایران، سرزمین شعر و ادب اما در عمل ارزشی برای این حوزه قائل نیستند.
اهمیت نیروی انسانی در رسانه
علی زادمهر که اکنون به عنوان مدیر روابط عمومی گروه سینمایی هنروتجربه مشغول فعالیت است، یکی از خبرنگارانی است که درباره ورود خود به این حوزه، دغدغه‌ها و معضلات این حوزه گفت. او طی سال‌ها فعالیت خبری در روزنامه همشهری، سروش جوان، خبرگزاری ایلنا، ماهنامه فیلم و… فعالیت داشته است.
زادمهر درباره ورود خود به حوزه خبرنگاری توضیح داد: تقریبا اکثر دوستان و همکاران خبرنگار و روزنامه‌نگار از دوران نوجوانی و جوانی به این حوزه و این نوع از فعالیت علاقه داشته و کم کم نیز به این سمت گرایش پیدا کرده‌اند. اصطلاحا باید خبرنگاری در خون آدم باشد و این چیزی است که از درون یک نفر شکل می‌گیرد.
او ادامه داد: بهترین آموزش، کار کردن و کسب تجربه در فضای رسانه و روزنامه است اما در این مسیر دوره‌های متعددی را پشت سر گذاشتم که ازجمله آنها می‌توانم به گذراندن دوره در دانشگاه و مرکز آموزشی رسانه‌های وزارت ارشاد و دوره‌های روزنامه‌نگاری اشاره کنم.
این خبرنگار و مدیر روابط عمومی در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره اهمیت نیروی انسانی مطرح کرد: نیروی انسانی در کار رسانه و به هر شکل آن، چه مکتوب و چه به صورت دیداری و شنیداری و… بسیار حائز اهمیت است. در حال حاضر نیز یکی از مهم‌ترین مشکلات رسانه‌های ما همین بحث نیروی انسانی است. شما کمتر کسی را پیدا می‌کنید که طی یک مدت طولانی در یک فضای کاری مانده باشد. در اغلب رسانه‌های بین‌المللی، فارغ از مواضعی که دارند، خبرنگاران سال‌های زیادی را در یک جا کار می‌کنند و تا جایی پیش می‌رود که یک رسانه را با اسم خبرنگاران آن می‌شناسند.
علی زادمهر درباره دغدغه معیشت افراد فعال در این حوزه نیز گفت: یکی دیگر از بحث‌های بسیار مهم در حوزه خبرنگاری، معیشت است. این مشکلی است که متاسفانه همیشه وجود داشته و به خصوص گریبان آقایانی که متاهل هستند، می‌گیرد که در این صورت مجبور می شوند تا به شغل دوم و سوم روی بیاورند که این اتفاق خوب و درستی نیست.
مشکل معیشت سایه سنگینی روی حوزه خبر انداخته است
زهرا دمزآبادی یکی دیگر از خبرنگارانی است که درباره نحوه ورود خود به این حوزه و دغدغه‌ها و معضلات آن صحبت کرد. دمزآبادی که اکنون به عنوان کارشناس ارتباط با رسانه سازمان سینمایی سوره مشغول به فعالیت است، طی سال‌ها فعالیت خبری در خبرگزاری و ستادهای خبری متعددی حضور داشته است.
دمزآبادی درباره نحوه ورود خود به حوزه خبرنگاری بیان کرد: هرچند که در رشته معماری درحال تحصیل بودم اما عاشق دنیای هنر و داستان نویسی بودم. در یکی از جلسات کلاس خلاقیت در هنر، باید با تعدادی کلمه یک داستان می‌نوشتیم و وقتی داستان خود را خواندم، استاد به من گفت در جای اشتباه ایستاده‌ای و باید به دنیای کلمات ورود کنی. مدتی بعد من به دنبال کار بودم که برای کارآموزی به یک خبرگزاری معرفی شدم. واقعا کار خبرنگاری با تکاپویی که در ذات خود دارد، همیشه برایم جذاب بوده است و این دقیقا دنیای موردعلاقه من بود.
او ادامه داد: در ابتدا و به عنوان کارآموز در بخش گردشگری خبرگزاری فارس مشغول شدم که علاوه بر سروکله زدن با خبر، کارهای مربوط به عکاسی را نیز انجام می‌دادم. بعد از آن در ستاد خبری نمایشگاه قرآن مشغول شدم و از همان جا به خبرگزاری صبا معرفی شدم. همچنین کارهای مربوط به پروژه‌های مختلف و ستادهای خبری جشنواره‌های متعددی را انجام دادم تا نهایتا که به سازمان سینمایی سوره آمدم.
این فعال رسانه در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره برخی از معضلات خبرنگاری گفت: اگر بخواهم بدبینانه ولی منطقی به مقوله خبرنگاری نگاه کنم، می‌توانم بگویم حواشی پیرامون دنیای خبر در یک نقطه‌ای تو را ناامید می‌کند. بسیاری از دوستان و همکاران ما از بی توجهی‌ها و سختی‌های این مسیر پر تلاطم حتی افسرده شده و کار خود را نیز ترک کرده و مشغول کار دیگری شده‌اند. بالاخره یک نفر تا یک جایی و تا یک سنی می‌تواند با تمام وجود برای علاقه‌اش انرژی بگذارد و بعد از آن به یک‌نواختی می‌رسد، وقتی می‌بیند که هرچقدر تلاش می‌کند و می‌دود اما آن‌طور که توقع دارد و برایش هزینه می‌دهد، دیده نمی‌شود، ناامید می‌شود.
او افزود: بحث معیشت هم همیشه معضلی است که در دنیای خبرنگاری وجود داشته و دارد. وقتی شما خبرنگار هستید، یعنی درآمدتان از همه دوستان و اطرافیانتان کمتر است و برای جبران هزینه‌ها باید چند جای دیگر هم مطلب بنویسید و کار کنید تا بخشی از هزینه‌های سرسام آور زندگی را جبران کنید. از نکات قابل توجه دیگر خبرنگاری حوزه سینما که به بی انگیزگی و ناامیدی دامن می‌زند، نگاه هنرمندان و سلبریتی‌های مختلف به شأن خبرنگار است؛ کسانی که اتفاقا حیات هنری آنها به شما وابسته است، شما را پس می‌زنند و نگاه درستی ندارند. متاسفانه نگاه برخی از مدیران نیز به این شکل است و در کنار سایر موارد معیشتی و امثالهم در کند شدن روند کاری این قشر بسیار موثر هستند.
زهرا دمزآبادی در پایان گفت: واقعا مشکلات این حوزه بسیار است. تا زمانی که به عنوان خبرنگار فعالیت می‌کردم، همیشه ماجرای بیمه خبرنگاری برایم موضوع مهم و عذاب‌آوری بود که تلاش داشتم به نتیجه برسانم. برای شخص من تمام این نکات پکیجی از مواردی بود که به جایی رسیدم که با تمام علاقه قلبی که به حوزه خبرنگاری داشتم، به سراغ روابط عمومی رفتم و آن را برای ادامه مسیر انتخاب کردم. اما واقعیت امر این است که دلم پیش خبرنگاری است. همانطور که گفتم، بحث معیشت آنقدر سایه سنگینی روی حوزه خبر انداخته است که برخی از دوستان کلا قید رسانه را می‌زنند و حتی باعث می‌شود متاسفانه برخی هم قلم خود را بفروشند! آنها را ناامید می‌کنند، هر چه می‌دوند دیده نمی‌شوند و از طرفی هم مجبور هستند که کار کنند تا مخارج زندگی را تامین کنند و خب در نهایت بعضی از آنها تصمیم می‌گیرند که قلم خود را بفروشند و به سراغ یادداشت‌های سفارشی بروند که این واقعا ناراحت کننده است.
معرفی استعدادهای ناشناخته دغدغه من است
پگاه زارعی خبرنگار جوانی که به تازگی وارد این عرصه شده و کار خود را با هنرآنلاین و پایگاه خبری صبا شروع کرده است، درباره نحوه ورودش به حوزه خبرنگاری توضیح داد: من از دوران کودکی، هنگام تماشای تلویزیون علاقه بسیاری به گویندگی، خبر و خبرنگارها داشتم اما هیچ وقت گمان نمی‌کردم که روزی قرار است من هم وارد این عرصه شوم. آن روزها گذشت و به طور اتفاقی رشته روزنامه نگاری دانشگاه علامه طباطبایی قبول شدم. هر چه جلوتر می رفتم، بیشتر و بیشتر به این رشته علاقه مند می‌شدم. چرا که همیشه دیده شدن و معرفی شخصیت های هنری کمتر دیده شده و بازگویی معضلات و چالش های آنها دغدغه من بوده است.
او ادامه داد: در سال 1399 برای کارآموزی در یکی از رسانه های فرهنگی هنری مشغول به فعالیت شدم. همان جا نقطه شروعی شد تا با بسیاری از استادان این حرفه همچون عباس غفاری، نغمه دانش آشتیانی، شقایق فرشته و… آغاز به همکاری کنم. همین موضوع باعث شد حرفه خبرنگاری را با انگیزه و جدیت بیشتری ادامه دهم.
این خبرنگار درباره دغدغه هایش در این حرفه مطرح کرد: به هرحال هنرمندانی داریم که سرشار از استعداد هستند. اما در هیچ نقطه ای دیده نمی‌شوند و به هیچ عنوان از آنها تجلیل نمی‌شود. دوست دارم اطلاع رسانی ها و اخبار مربوط به این هنرمندان کارساز باشد و به دیده شدن این افراد کمک کنم. معرفی استعدادهای ناشناخته دغدغه اصلی من است و قصد دارم مشکلات و معضلات هنرمندان را بیان کنم و تلاش کنم تا راهی برای مطالبه این مشکلات ایجاد شود. متاسفانه با وجود اینکه در حال حاضر بسیاری از مطالبه‌های ما به سرانجام نمی‌رسد اما به شخصه همین که تلاش می‌کنم این معظلات را از زبان افراد نشان دهم، برای من کافی است.
او افزود: ترجیح می‌دهم در هر حوزه‌ای که فعالیت می‌کنم به‌روز باشم و مطالبی بنویسم که برای مخاطبان قابل فهم است. تلاش می کنم در این عرصه کاری کنم که هنرمند از هنر خود سرد نشود و بداند حتی اگر کسی نیست که در حوزه فعالیتش به او توجه کند، من از هنر و استعدادش قدردانی می‌کنم و او را توسط رسانه‌ام به دیگران معرفی می‌کنم.
زارعی در پایان به مشکلات حوزه موسیقی اشاره کرد و گفت: می توان گفت حوزه موسیقی یا سرویس خبری این حوزه اکنون با فقدان خبرنگاران حرفه‌ای مواجه است. پوشش با اصالت اخبار موسیقی یکی از دغدغه های اصلی من است. موسیقی به جسم آدمی روح می دهد و مردم نیز مشتاقانه اخبار، مصاحبه ها و گزارش های مرتبط با این حوزه را دنبال می‌کنند. علاوه بر این ها ما هنرمندانی داریم که دائما در حال به تصویر کشیدن آیین‌های قومی خود با صدا و نوایی دلنشین هستند. معرفی آن ها در رشد این آیین حائز اهمیت است. همچنین امروزه در برخی اشعاری که توسط ترانه‌سراهای مختلفی منتشر می‌شود، با ضعف های فرهنگی و فقر ادبی مواجه هستیم که با اطلاع رسانی در این حوزه و نظرسنجی می توان سطح تولید این آثار را به سهم خود ارتقا داد.
ندا زنگینه، محمد زکی‌زاده، سمیرا اسدیان
