به گزارش پلاتو هنر، علی چیت ساز با 28 سال فعالیت در حوضه نقاشی فارق التحصیل مدرسه انستیتو هنر شیکاکو، 15 سال گذشته را در آمریکا گذرانده است. کمتر از یک دهه بعد از شروه فعالیت حرفه‌ای نقاشی، به آمریکا مهاجرت و بعد از فارق التحصیلی به نیویورک نقل مکان کردند.ایشان در نمایشگاه های گروهی کشور های ایران، اروپا و ایالات متحده آثار خود را به نمایش دراورده‌اند اما نمایشگاه های انفرادی ایشان در نیویورک و ایران بوده‌اند و به تازگی با نمایشگاه «کام بک» در ایران بازگشت خود را به علاقه‌مندان اعلام نمود.
به همین بهانه با این هنرمند گفتگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.
از چه سبک‌هایی برای خلق آثارتون پیروی می‌کنید؟
از لحاظ تکنیکی خودم را تحت تأثیر هنر مینیاتوری ایران میدانم ولی آثار خود را وام دار این سبک نمی‌دانم. از نظر سوژه و کانسپت و تکنیک خودم را پیرو سه مکتب میدانم، یک جنبش بد آرت یا بد پینتیک که به آواخر دهه شصت میلادی در نیویورک برمیگردد، دوم جنبش هیری هو یا شیکاکو ایمیجست که آن هم به اواخر دهه شصت میلادی در شیکاکو تعلق دارد و جنبش نئو اکسپرسیونیسم دهه هشتاد میلادی نیویورک.
او در اینباره گفت: من همیشه سعی کردم ار روح این استایل ها استفاده کنم برای نمایش دادن آنچه که بر خودم گذشته و دیده‌ام، چه به عنوان یک هنرمند جوان ایرانی، چه به عنوان یک هنرمند مهاجر در آمریکا.
هدف از برگزاری نمایشگاه «کام بک» چه چیزی بود؟
قبل از مهاجرت و این دوری 15 ساله من در ایران فعالیت زیادی داشتم، اما بعد از مهاجرت تحصیل و دوره آموزش و بعد از طی کردن مسیر جا افتادن در شهر و کشور جدید به عنوان یک هنرمند من را از برگزاری نمایشگاه دور کرد که بعد از مدتی خودم را دل تنگ برگذاری دوباره آن دیدم. چون وقتی شما برای ایرانی ها آثار را به نمایش می‌گذارید یک حس دیگری دارد، انگار برای آدم های خودتان حرف می‌زنید، بی تکلف، بدون این که لازم باشد چیزی را بیش از حد نیاز توضیح بدهید تا برای تماشاگر غیر ایرانی که برای درک کردن کار شما احتیاج دارد توضیح بشنود و داستان سرایی برایشان شود و کار ها به آن شکل بدون توضیح نمایش داده نمی‌شود چون آن‌ها از فهم آثار عاجز می‌شوند، پس مجبور می‌شوم به شکل دیگری هنر را نمایش دهم.
خب این حس درک شدن ددل تنگی بسیاری با خود برای من به ارمغان آورده بود، اما برگذاری نمایشگاه در ایران هم من را متحمل هزینه زیاد و هم حجم کاری غیر قابل تحمل میکرد به واسطه دور بودن خودم، تا اینکه مدیر برنامه‌‌هایم رضا پیکار زادی که مدیر گالری اِران در تورنتو هستند با من تماس گرفتند و از ابراز علاقه گالری آرتیبیش در تهران برای همکاری با ما برای به نمایش گذاشتن آثار بنده با من گفت‌و‌گو داشتتند و من بسیار از این موضوع خوشحال شدم.
نحوه گزینش آثار برای نمایشگاه «کام بک» به چه صورتی بود؟
این آثار را سهند آشتیانی با همکاری و کمک رضا پیکار زادی برای نمایشگاه انتخاب کردند. این آثار انتخابی مربوط به دوره بخصوصی از نقاشی من هستند. بعد از آخرین نمایشگاه انفرادی خودم در تهران در گالری «آران» برگذار کردم تا زمانی که اقدام به مهاجرت کردمف در این فاصله زمانی تعدادی از آثاری که در این نمایشگاه می‌بینید را خلق کردم.
بعد از آن که من، گالری اِران و گالری آرتیبیشن برای برگزاری نمایشگاه های انفرادی‌ام در ایران به توافق رسیدیم، نتیجه گیری کردیم که قبل از آنکه آثار خلق شده‌ام در اینجا را به نمایش بگذاریم اول نقاشی هایی که در خانه پدری‌ام بودند را به نمایش دربیاوریم تا تماشگر این آثار متوجه زنجیره زندگی هنرمند درحال مهاجرت و هنرمند مهاجر باشند و میدوارم در نمایشگاه بعدی نه چندان دور به آثار متأخر تر بپردازیم.
برای برگزاری گالری با توجه به دور بودن خودتون از کشور با چخ چالش هایی روبرو بودید؟
من هم باید از گالری آرتیبیشن و هم از گالری اِران بابت مدیریت فوق‌العاده حرفه‌ای که برای برگزاری این نمایشگاه به خرج دادند کمال تشکر را داشته باشم. همکاری با این عزیزان یک تجره فوق‌العاده و عالی را برای من به ارمغان آورد. من هیچ گاه هتصور نمی‌کردم که برگزاری دوباره نمایشگاه برای من در ایران دوباره ممکن باشه ولی این عزیزان به صورت کاملاً حرفه‌ای بار این مسئولیت را به دوش کشیدند و به بهترین شکل ممکن آن را برگزار کردند. در طول هماهنگی برای برگزاری این نمایشگاه من فقط ننظر های کلی می‌دادم و حتی انتخاب آثار را هم من خودم به این عزیزان سپرده بودم و آن ها هم به خوبی از پس انجام آن برآمدند.
او در آخر درمورد برگزاری نمایشگاه چنین گفت:
در آخر یک نقاش ایرانی برای اینکه در کشور خودش قصد به نمایش گذاشتن آثارش را داشته باشد نیاز به هدفی ندارد و این طبیعی ترین عمل دنیا می‌باشد.
بیشتر بخوانید:
نمایش چندوجهی آثار ایرانی با محوریت زن، نفت و بدن در آرتفر ۲۰۲۵
یک شاهکار جنجالی از کاراواجو برای اولین بار در هند به نمایش درآمد
