به گزارش پلاتو هنر، به نظرتان نرم‌افزار میدجرنی چه تصوری از ما انسان‌ها و دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم، دارد؟
مجموعه «این دنیایی است که ما ساخته‌ایم»، پاسخ جان مَک‌کورمَک به این سوال است.
جان مک‌کورمک کیست؟
جان مک‌کورمک بیش از 30 سال است که با به کارگیری فناوری و طراحی سعی در گسترش خلاقیت انسان را دارد. او علوم کامپیوتر، فیلمسازی و ریاضیات کاربردی خوانده است و علاقه‌اش به هنر مولد، موسیقی، هنر صدا، هوش مصنوعی و کامپیوتر باعث شده‌اند که آثار او در پیوند با فناوری، هنر و جامعه باشند.
او در سال 2009، نرم‌افزار تولید موسیقی مولد خود به نام «نودال» (Nodal) را روانه بازار کرد و امروزه هزاران موزیسین در سرتاسر دنیا از آن استفاده می‌کنند.
دنیایی که ما ساخته‌ایم چه شکلی است؟
مک‌کورمک تصاویر مجموعه «این دنیایی است که ما ساخته‌ایم» را با نرم‌افزار میدجرنی و با استفاده از پرامپت‌های کوتاه و بدون ذکر جزئیات درباره شمایل انسان‌هایی که در این تصویرها هستند، خلق کرده است. برای مثال، او از کلماتی مانند «زن»، «مادر بزرگ»، «نوجوان»، «مادر و فرزند» و «مردی میانسال» استفاده کرده‌است. این نرم‌افزار سپس با استفاده از داده‌های آموزشی‌ای که دارد، تصاویر این مجموعه را خلق کرد.
هدف مک‌کورمک از خلق این مجموعه، بررسی ماهیت هوش مصنوعی و ساخت تصویر است.
بخشی از بیانیه این هنرمند:
«نسل آخر سیستم‌های تبدیل متن به عکس ما را به چالش می‌کشند تا دوباره به تعریف‌مان از «تصویر» فکر کنیم و از خودمان بپرسیم که آیا هوش مصنوعی به طرز جدی‌ای دارد معنی «تصویر ساختن» و فعالیت‌های هنری حول آن مانند عکاسی، نقاشی، تصویرسازی، سینما و غیره را عوض می‌کند؟
ظهور هوش مصنوعی مولد که بر پایه پرامپت‌نویسی است، مشکلات فرهنگی، مفهمومی و اخلاقی زیادی را ایجاد کرده، خصوصا که این سیستم‌ها را با مجموعه بزرگی از آثار هنری انسان‌ها آموزش می‌دهند بدون اینکه از خود هنرمندان اجازه بگیرند.
به نظر می‌آید که سوژه‌های انسانی در چیزی شبیه به یک گالری پر از آیینه گم شده‌اند و سعی می‌کنند که با گوشی‌های هوشمندشان از خودشان عکس بگیرند (شاید می‌خواهند بدانند که آیا واقعا نگاه خیره دوربین آنها را ثبت می‌کند؟) بعضی‌ها هم در حال غرق کردن خودشان در دنیای مجازی دیگری به تصویر کشیده شده‌اند تا از بی‌روحی آزار دهنده محیط اطراف‌شان که با هوش مصنوعی تولید شده است، در امان باشند. اکثرا خودشان را در انعکاسی «می‌بینند» که آنقدرها هم درست نیست. قاب‌بندی ابهامی بصری را بر می‌انگیزد- آیا سوژه‌های انسانی که به تصویر کشیده شده‌اند به «عکاسی» خیالی که از آنها عکس می‌گیرد نگاه می‌کنند، به بیننده (شما) نگاه می‌کنند یا بیننده به عنوان آیینه‌ای دیگر قرار گرفته و سوژه‌های انسانی در آن نگاه و به انعکاس‌شان فکر می‌کنند و شاید از خودشان سلفی می‌گیرند تا آن لحظه را برای همیشه زنده نگه دارند یا وجود خودشان را تصدیق کنند؟
توانایی فنی هوش مصنوعی مولد برای خودکارسازی فرایند تولید تصویر، قطعا باید نشان دهنده تغییری بزرگ در چگونگی و چرایی ساخت تصویر باشد. هر تصویر در کم‌تر از چند ثانیه تولید می‌شود و تعدادشان عملا نامحدود است ولی این تصاویر تولید شده از لحاظ کیفی همیشه معمولی هستند، تهدیدی برای فرهنگ انسان‌ها و هنر به حساب می‌آیند و هیچ وقت مبتکرانه و تحول آفرین نیستند.
این دنیااین دنیایی است که ما ساخته‌ایم؛ دنیایی که ماشین‌ها بازتابی درونی و تفرقه‌انگیز از افراط فرهنگی و صنعتی خودمان هستند.»
فاطمه زهرا معصومی
بیشتر بخوانید:
