به گزارش پلاتو هنر، فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» ساخته رسول صدرعاملی یکی از مهم‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال فجر است. فیلمی در حوزه نوجوانان که اقتباسی از کتابی نوشته فرهاد حسن‌زاده است.
در خلاصه داستان این فیلم آمده است : «خسرو که در آسایشگاه روانی به اجبار بستری‌ست، تمام این سالها را در فکر دخترش زیبا سپری کرده. امروز، روزِ تولد ۱۶ سالگی زیبا است و خسرو نمی‌خواهد از این روز ساده بگذرد…»
فیلمنامه «زیبا صدایم کن» را آرش صادق بیگی، میلاد صدرعاملی، محمدرضا صدرعاملی بر اساس رمانی به همین نام نوشته فرهاد حسن زاده نوشته اند.
مدیریت فیلمبرداری این فیلم به عهده‌‌ی سامان لطفیان بوده است. این فیلم محصول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با مشارکت بنیاد سینمایی فارابی و کمپانی میلاد فیلم ساخته شده است.
امین حیایی، یکی از پرآوازه‌ترین بازیگران سینمای ایران، در این فیلم نقش خسرو را ایفا می‌کند و ژولیت رضاعی، در اولین تجربه سینمایی خود، در نقش زیبا ظاهر شده است. این ترکیب نسل‌های متفاوت بازیگری، جذابیت خاصی به اثر بخشیده است. همچنین ستاره پسیانی و مهران غفوریان از دیگر بازیگران اصلی فیلم هستند. فیلمبرداری به سامان لطفیان سپرده شده و موسیقی متن توسط کریستف رضاعی، آهنگساز شناخته‌شده، ساخته شده است. تدوین فیلم نیز بهرام دهقانی انجام داده که همواره آثاری دقیق و منسجم ارائه داده است.
دنیا خمامی، کارشناس رسانه درمورد فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن»، در یادداشتی برای پلاتوهنر نوشت:
امین حیایی در تمام این سالها، میان کمدی و درام در رفت و آمد است. اما پس از «شعله‌ور» و آن نقش پرچالش در فیلم حمید نعمت‌الله، انگار زنگ هشداری به صدا درآمد: این ستاره را نباید تلف کرد.
حیایی تمام ویژگی‌های یک ستاره را دارد؛ از بازیگری و انتخاب‌های هوشمندانه گرفته تا اخلاق حرفه‌ای، ظاهر و زیست سالم. او همیشه در لیست برترین‌های سینمای ایران بوده و حالا در «زیبا صدایم کن» فرصت یافته تا یکی از شاه‌نقش‌های کارنامه‌اش را ارائه دهد.
«زیبا صدایم کن»؛ شاه نقشی که هر بازیگری را ترغیب می‌کند
در این فیلم، او در قالب مردی روان‌پریش که در آسایشگاه روانی زندگی می‌کند، وارد داستانی می‌شود که اوهام و اختلالات روانی ، شخصیتش را به چالش می‌کشد. اما حالا این مرد، برای یک روز باید نقش «پدر» را برای دخترش ایفا کند. همین یک خط داستانی چنان چالش‌برانگیز و جذاب است که هر بازیگری را برای پذیرش این نقش ترغیب می‌کند. وقتی کارگردان فیلم، رسول صدرعاملی، که در نمایش جزئیات پیچیده شخصیت‌ها مهارت دارد، پشت دوربین باشد این چالش چند برابر می‌شود.
کمیک در خدمت تلخی
حیایی در این نقش، با نوع راه رفتن خاص، دیالوگ‌های بریده‌بریده، اشک‌های بی‌اختیار و نگاه‌های پرمعنا، لایه‌های عمیقی از شخصیت را به تصویر می‌کشد. صدرعاملی نیز با دوربینش از این ظرافت‌ها نهایت بهره را می‌برد. لحظات شیرین و حتی کمیک فیلم، با وجود اینکه مخاطب را به خنده وا‌می‌دارد در خدمت عمق‌بخشی به شخصیت تلخ حیایی است و به باورپذیری او کمک می‌کند.
در لایه‌های عمیق‌تر، حیایی به‌عنوان جوان اول سینمای دهه هفتاد، موفق می‌شود حس پدرانه‌گی شخصیت را با چنان ظرافت و صداقتی به تصویر بکشد که انتخاب او توسط صدرعاملی را بدون شک به یکی از هوشمندانه‌ترین انتخاب‌های فیلم بدل می‌کند. لحظاتی که شخصیت به دلیل نخوردن قرص‌هایش دچار پنیک‌های خفیف می‌شود، یکی از نقاط اوج توانمندی بازیگری اوست که به وضوح چشمگیر است.
شانس اصلی سیمرغ نقش اصلی مرد
حیایی در این فیلم نشان می‌دهد که انتخاب نقش تنها یک گام از بازیگری است. گام دوم، بازی خوب در آن نقش است و قدم بعدی این است که با تصاحب کامل نقش، کاری کند که مخاطب در پایان باور کند هیچ‌کس جز او نمی‌توانست چنین اجرا و تأثیری را به نمایش بگذارد. این دقیقاً همان کاری است که امین حیایی در «زیبا صدایم کن» انجام می‌دهد.
به همین دلیل، با قاطعیت می‌توان گفت حیایی شایسته توجه و تحسین هیئت داوران جشنواره چهل و سوم است. او نشان داده که همچنان یکی از بهترین های سینمای ایران است و برای هر جایزه‌ای که به‌دست می‌آورد، شایستگی کامل دارد.
دیگر عوامل اصلی فیلم عبارت‌اند از مدیر پروژه: حسین هادیان‌فر، صداگذاری و ترکیب صدا: علیرضا علویان، طراح جلوه‌های بصری: فرید ناظر فصیحی، طراح چهره پردازی: عظیم فراین، طراح صحنه: امیرحسین قدسی، طراح لباس: هدی میرزایی، مدیر صدابرداری: طاهر پیشوایی، سرپرست گروه کارگردانی: درنا مدنی، مدیربرنامه‌ریزی: ایمان توکلی، مدیر تدارکات: حیدر زرقومی، طراح جلوه‌های میدانی: آرش آقابیگ، دستیار اول کارگردان: مجید حقیقت، دستیار اول صحنه: رشید حسینی، هماهنگی تولید: کاظم نامنی، منشی صحنه: لادن رحمتی، دستیار اول فیلمبردار: هومن خلیلی، عکس: مجید طالبی، طراح نشان فیلم: ابراهیم حقیقی، طراح تیتراژ : حامد بارئی طبری، مدیر تبلیغات: آریان امیرخان و موشن گرافیک: پیمان امدادی.
