به گزارش پلاتو هنر، نمایش «الیور توئیست» به کارگردانی حسین پارسایی یکی از بزرگ‌ترین و موفق‌ترین تولیدات تئاتر ایران در سال ۱۳۹۶ بود که در سالن وحدت به اجرا درآمد. این نمایش، اقتباسی از رمان مشهور چارلز دیکنز، داستانی تلخ و تاثیرگذار از کودکی به نام الیور است که درگیر فقر، ظلم و بی‌عدالتی می‌شود. پارسایی با نگاهی مدرن و استفاده از گروهی از بازیگران حرفه‌ای، اثری به یاد ماندنی خلق کرد که هم از نظر هنری و هم از منظر محتوایی تاثیر عمیقی بر مخاطبان گذاشت.
اقتباسی از داستانی کلاسیک
«الیور توئیست» از مشهورترین آثار ادبی جهان است که بارها در قالب فیلم، سریال و نمایش به تصویر کشیده شده است. اما نسخه حسین پارسایی با تاکید بر جزئیات اجتماعی و بهره‌گیری از امکانات صحنه‌ای مدرن، تجربه‌ای متفاوت برای مخاطبان ایرانی رقم زد. این نمایش با وفاداری به خط داستانی رمان، در کنار استفاده از نمادها و تمهیدات بصری و موسیقیایی، توانست حس و حال لندن قرن نوزدهم را به صحنه بیاورد.
بیشتر بخوانید:
تئاتر و مخاطبان جدید؛ استراتژی‌های جذب نسل‌های جوان به تئاتر
پارسايی در کارگردانی خود توانست میان داستان کلاسیک دیکنز و نیازهای مخاطب امروزی پل بزند. طراحی صحنه و لباس به شکلی انجام شده بود که تماشاگران احساس می‌کردند در کوچه‌های تنگ و تاریک لندن در کنار شخصیت‌های نمایش قدم می‌زنند. این جزییات بصری به همراه نورپردازی جذاب و موسیقی زنده، فضایی پویا و زنده به وجود آورد.
هوتن شکیبا؛ بازیگری که می‌درخشد
یکی از نقاط قوت اصلی نمایش، بازی متفاوت هوتن شکیبا بود. شکیبا که در این نمایش نقش «فاگین» را ایفا می‌کرد، توانست با توانایی بالای خود در تغییر صدا، حرکات بدن و خلق جزئیات رفتاری، این شخصیت پیچیده و چندبعدی را به شکلی تازه و منحصر به فرد اجرا کند.
فاگین که در داستان دیکنز شخصیتی خاکستری و منفور است، در تفسیر شکیبا به کاراکتری زنده و ملموس تبدیل شد. او با استفاده از طنزی تلخ و حرکاتی دقیق، عمق شخصیتی را به فاگین بخشید که تماشاگر را میان احساس نفرت و ترحم نگه می‌داشت. تسلط شکیبا بر صحنه و توانایی او در ایجاد ارتباط مستقیم با مخاطب باعث شد که یکی از به یاد ماندنی‌ترین اجراهای این نمایش را ارائه دهد.
طراحی صحنه و لباس: از واقعیت تا خیال
طراحی صحنه و لباس «الیور توئیست» توسط گروهی از متخصصان حرفه‌ای انجام شد که توانستند فضای لندن قرن نوزدهم را به بهترین شکل بازآفرینی کنند. صحنه‌ها با دقت طراحی شده بودند و استفاده از جزئیاتی مانند پل‌ها، کوچه‌های باریک و بازارهای شلوغ، مخاطب را به قلب داستان می‌برد.
لباس‌ها نیز با توجه به طبقات اجتماعی شخصیت‌ها طراحی شده بود. لباس فاگین و کودکان خیابانی، فقر و نابرابری اجتماعی را به خوبی نشان می‌داد، در حالی که لباس‌های شخصیت‌های اشرافی تضاد طبقاتی را برجسته‌تر می‌کرد.
موسیقی زنده: جان‌بخشی به صحنه
یکی از نکات قابل توجه این نمایش، استفاده از موسیقی زنده بود که در طول اجرا به طور مداوم جریان داشت. موسیقی علاوه بر تقویت حس و حال صحنه‌ها، به عنوان عنصری داستانی عمل می‌کرد و در انتقال احساسات و پیام‌های نمایش نقشی اساسی ایفا کرد. آهنگسازی و اجرای موسیقی به شکلی حرفه‌ای انجام شده بود که کاملا با فضای داستان هماهنگ بود و انرژی مضاعفی به اجرا بخشید.
پیام اجتماعی: بازتاب بی‌عدالتی
نمایش «الیور توئیست» نه تنها یک اثر هنری بود، بلکه پیامی اجتماعی نیز به همراه داشت. داستان الیور، کودک یتیمی که در جامعه‌ای پر از ظلم و فقر تلاش می‌کند جایگاه خود را پیدا کند، بازتابی از واقعیت‌های تلخ جامعه است. حسین پارسایی با انتخاب این اثر و اجرای آن در قالبی مدرن، توانست پیام دیکنز را به شکل تازه‌ای به مخاطبان ایرانی منتقل کند.
نمایش به زیبایی تضاد میان ثروت و فقر، قدرت و ضعف و اخلاق و بی‌اخلاقی را نشان داد. این تضادها نه تنها در داستان، بلکه در طراحی صحنه، لباس و بازی بازیگران نیز به وضوح نمایان بود.
استقبال مخاطبان و منتقدان
«الیور توئیست» به محض آغاز اجراهای خود با استقبال گسترده‌ای از سوی مخاطبان و منتقدان مواجه شد. اجرای این نمایش در سالن وحدت که یکی از مهم‌ترین سالن‌های تئاتر ایران است، به اعتبار آن افزود. بسیاری از منتقدان بازی هوتن شکیبا را یکی از نقاط عطف این نمایش دانستند و طراحی صحنه و لباس را تحسین کردند.
تماشاگرانی که این نمایش را دیده بودند، از تجربه‌ای کم‌نظیر و تاثیرگذار سخن گفتند. این نمایش توانست مخاطبان خود را از کودکان و نوجوانان گرفته تا بزرگسالان به خود جذب کند و پیام انسانی خود را به بهترین شکل منتقل کند.
جمع‌بندی: شاهکاری به یادماندنی
نمایش «الیور توئیست» یکی از موفق‌ترین تولیدات تئاتر ایران در دهه اخیر بود که توانست با استفاده از همه عناصر هنری، اثری فراموش نشدنی خلق کند. از بازی‌های برجسته‌ای همچون اجرای هوتن شکیبا گرفته تا طراحی صحنه، لباس و موسیقی، همه چیز در این نمایش به شکلی هماهنگ و کامل کنار هم قرار گرفته بود.
این نمایش نه تنها ادای احترامی به شاهکار دیکنز بود، بلکه نمایشی از توانایی‌های بالای تئاتر ایران در خلق آثار بزرگ و تاثیرگذار نیز به شمار می‌رفت. «الیور توئیست» بار دیگر نشان داد که چگونه تئاتر می‌تواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای بیان مشکلات اجتماعی و ایجاد همدلی عمل کند.
انتهای گزارش / بیشتر بخوانید:
نگاهی به نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» از اشکان خیل‌نژاد
