«عکاسخانه» با یک روایتگر گذشته را به یاد میآورد…
به گزارش پلاتو هنر، چهلودومین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران با رویکرد «خِردمحوری و اندیشهورزی» و به دبیری بهروز شعیبی از ۲۷ مهر تا ۲ آبان ۱۴۰۴ در پردیس سینمایی ایرانمال تهران برگزار خواهد شد.
با توجه به اینکه به چهلودومین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران نزدیک میشویم و اسامی فیلمهای مستند بخش مسابقه ملی این رویداد اعلام شده است، با مبین محمدی کارگردان فیلم مستند «عکاسخانه» در بخش فیلم مستند گفتوگویی داشتهایم که در ادامه میخوانید.
روایت شخصیام از یک «عکاسخانه» سوخته مرا به گذشته گره میزند
مبین محمدی درباره داستان فیلم مستند «عکاسخانه» توضیح داد: اردیبهشت دو سال گذشته یک خبری را از شهر زادگاهم (استان مازندران) دریافت کردم که عکاسخانه پدربزرگم دچار حریق شده و ساختمان مربوط به آن در حال ریزش است. آنجا، اولین عکاسخانه آن منطقه محسوب میشد و برای من اهمیت بسیاری داشت. من هم پیش از وقوع این حادثه قصد داشتم نگاتیوهای آرشیوشده را از آنجا خارج کنم و فیلمی پیرامون عکاسخانه پدربزرگم بسازم اما این اتفاق بهانهای برای شروع این ماجرا شد و این موضوع معنای گستردهتری برایم پیدا کرد.
رویارویی با آدمهای یک شهر و نسلهای گذشته
این کارگردان ادامه داد: زمانی که به محل وقوع حادثه به تنکابن رسیدم، متوجه شدم تنها با یک عکاسخانه مواجه نشدم بلکه با آدمهای یک شهر طرف هستم که ممکن است دیگر در این دنیا نباشند و یا حتی شهر را ترک کرده باشند اما خوشبختانه اکثر نگاتیوها در آتشسوزی سالم مانده بودند.
مبین محمدی درباره شکلگیری ایده ساخت این فیلم مستند تصریح کرد: من با ساخت این فیلم مستند میتوانستم روایت شخصیام را از یک عکاسخانه سوخته قدیمی داشته باشم که اتفاقات حدود ۷۰ سال گذشته را تا آن زمان ثبت کرده بود.
پلان مادربزرگم احساسات مرا برانگیخت
این کارگردان درباره لحظاتی از فیلم که احساسات او را برانگیخت، گفت: داستان «عکاسخانه» بین دو لحظه شخصی، خانوادگی و اجتماعی رقم میخورد. در بخش شخصی، تعدادی از افراد خانواده را مقابل دوربین بردم. یکی از پلانهایی که احساسات مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد، پلان مرتبط با مادربزرگم بود که به علت سن زیاد شرایط جسمانی مناسبی نداشت.
یک فضای رئال با چاشنی خیالپردازی
مبین محمدی درباره فضاسازی فیلم مستند «عکاسخانه» مطرح کرد: فیلمبرداری این فیلم مستند از استان مازندران آغاز و بعد وارد فضای خانوادگی شد. تصاویر تا جایی که امکانپذیر بود رئال و ثابت ثبت شد و در حدامکان از پلان حرکتی پرهیز شد. البته به خاطر اینکه قصد داشتم کمی خیالپردازی هم به داستان اضافه شود، یک تصویر رئال با روایت راوی ثبت شد تا روای بتواند با خیالپردازی گذشته خود را به یاد آورد.
این کارگردان درباره نقش و جایگاه موسیقی و صداگذاری در این فیلم مستند گفت: از آنجایی که داستان «عکاسخانه» یک روایتگر دارد، نریشن و صداگذاری احساس پویایی و اتمسفری متفاوت در این فیلم ایجاد کرد و به طور کلی در آثاری که دارای نریشن هستند، صداگذاری اهمیت ویژهای دارد.
رسیدن به نسخه ایدهآل تدوین زمانبر بود
محمدی درباره چالشهای پروسه تولید عنوان کرد: یکی از موضوعات چالش ساخت فیلم مستند «عکاسخانه» مرحله تدوین و ادیت نریشن و صداگذاری بود. برای تدوین تعدادی فراوان نسخه داشتیم و برای اینکه به نسخه ایدهآل برسیم زمان بسیاری سپری شد.
مبین محمدی در پایان درباره دغدغهاش در فیلمسازی سینمای کوتاه گفت: برای فیلمسازی در سینمای کوتاه بیشتر علاقهمند هستم به موضوعات شخصیام بپردازم. در حقیقت یک موضوع را با پیوند به دنیای شخصی و درونیام به تصویر بکشم.
بیشتر بخوانید:
