به گزارش پلاتو هنر، سورئالیسم و فانتزی به عنوان دو جریان مهم هنری در تئاتر، نمایانگر جست و جوی بی‌پایان انسان برای کشف ناشناخته‌ها و گریز از محدودیت‌های موجود در دنیای واقعی هستند. هر دو ژانر با خلق جهان‌های خیالی و فراتر رفتن از دنیای ملموس، به بیننده این امکان را می‌دهند که با زوایای جدیدی از تجربه انسانی رو به رو شود. با این حال، در حالی که این دو سبک در برخی وجوه به هم شباهت دارند، تفاوت‌های عمیقی نیز میان آن‌ها است که ریشه در منشا، اهداف و نحوه بیان آن‌ها دارد.
سورئالیسم در تئاتر: بازتاب ناخودآگاه و رویاها
سورئالیسم به عنوان جنبشی هنری در دهه ۱۹۲۰ از دل نظریات روان‌کاوی فروید و انقلاب‌های هنری پس از جنگ جهانی اول برخاست که اکنون در تئاتر، سورئالیسم بر شکستن قواعد مرسوم و ارائه دنیایی مبتنی بر ناخودآگاه، رویاها و تخیلات سرکوب شده تاکید دارد.
نمایشنامه‌های سورئالیستی مانند آثار آنتونن آرتو و آلفرد ژاری با استفاده از تصاویری غریب، دیالوگ‌های غیرمنطقی و ساختارهای نامتعارف، مخاطب را به عمق روان انسان می‌برند. تئاتر سورئالیستی اغلب زمان و مکان را تحریف می‌کند و روابط علت و معلولی را به چالش می‌کشد. به عنوان مثال، نمایشنامه چرخ و فلک‌های جنون اثر آرتو، تجربه‌ای کاملا ذهنی از رنج و خلسه را به تصویر می‌کشد که ریشه در ناخودآگاه دارد.
فانتزی در تئاتر: خلق جهان‌های جادویی و اسطوره‌ای
در مقابل، فانتزی در تئاتر بیشتر به خلق داستان‌هایی با محوریت جهان‌های خیالی مستقل می‌پردازد. این ژانر معمولا از افسانه‌ها، اسطوره‌ها و داستان‌های فولکلور الهام می‌گیرد و بر تقابل نیروهای خیر و شر، جادو و سفر قهرمان تمرکز دارد.
تئاتر فانتزی با تاکید بر روایت‌گری و ایجاد جذابیت بصری، از عناصر مانند نورپردازی خلاقانه، لباس‌های پیچیده و جلوه‌های ویژه برای خلق جهان‌هایی جادویی استفاده می‌کند. برای مثال، نمایش ارباب حلقه‌ها که اقتباسی از رمان تالکین است، با استفاده از طراحی صحنه پرجزئیات، موسیقی حماسی و جلوه‌های ویژه، مخاطب را به دنیای میانه می‌برد.
وجوه تشابه سورئالیسم و فانتزی در تئاتر
فرار از واقعیت: هر دو سبک به دنبال فراتر رفتن از محدودیت‌های واقعیت هستند. سورئالیسم از طریق کاوش در ناخودآگاه و فانتزی از طریق ساخت جهان‌های خیالی مستقل، مخاطب را به سفری غیرعادی می‌برند.
استفاده از نمادها: در هر دو ژانر، نمادگرایی نقش کلیدی ایفا می‌کند. در سورئالیسم، نمادها اغلب به روان و ناخودآگاه انسان مرتبط هستند، درحالی که در فانتزی، این نمادها از اسطوره‌ها و داستان‌های کهن سرچشمه می‌گیرند.
برجسته‌سازی تخیل: تخیل در هر دو سبک محوریت دارد و هنرمندان با استفاده از آن، دنیایی فراتر از تجربه روزمره خلق می‌کنند.
تفاوت‌های بنیادین سورئالیسم و فانتزی در تئاتر
منبع الهام: سورئالیسم از ناخودآگاه، رویاها و نظریات روان‌کاوی الهام می‌گیرد. اما فانتزی ریشه در داستان‌های اسطوره‌ای، افسانه‌ها و فرهنگ‌های سنتی دارد.
ساختار روایی: سورئالیسم ساختاری نامتعارف و غیرخطی دارد و بر القای حس و تجربه روانی تمرکز می‌کند. ولی فانتزی اغلب ساختاری منسجم و خطی دارد و بر روایت داستانی قهرمانانه تمرکز دارد.
هدف: سورئالیسم می‌خواهد مرزهای واقعیت و ناخودآگاه را بشکند و به مخاطب چالشی ذهنی ارائه دهد. فانتزی به دنبال سرگرمی، آموزش ارزش‌های اخلاقی و ایجاد شگفتی است.
شیوه اجرا: تئاتر سورئالیستی با استفاده از عناصر غیرمنطقی مانند حرکات اغراق‌شده، دیالوگ‌های تکراری و صحنه‌های گسسته، ساختار سنتی نمایش را به چالش می‌کشد. تئاتر فانتزی از طراحی‌های دقیق صحنه، شخصیت‌های جادویی، و جلوه‌های بصری پیچیده برای انتقال بیننده به جهان‌های خیالی استفاده می‌کند.
نمونه‌های برجسته
در سورئالیسم: نمایشنامه «آهنگ‌های گمشده» اثر ژاری، با ترکیب طنز سیاه و تصاویر غریب، نمونه‌ای از تجربه‌های سورئالیستی است که ذهن مخاطب را به بازی می‌گیرد.
در فانتزی: نمایش «شیر، جادوگر و کمد لباس» اقتباسی از کتاب سی.اس. لوئیس، با خلق دنیای «نارنیا» و شخصیت‌های جادویی، نمونه‌ای از تئاتر فانتزی است که مخاطب را به دنیای خیال می‌برد.
تاثیرگذاری بر مخاطب
سورئالیسم با القای حس بیگانگی و تفکر درباره واقعیت، تجربه‌ای ذهنی و فلسفی ارائه می‌دهد. در مقابل، فانتزی با جذب مخاطب به دنیای خیالی و ارائه داستان‌هایی جذاب، بیشتر بر سرگرمی و الهام‌بخشی تمرکز دارد.
درحالی‌که سورئالیسم و فانتزی در تئاتر به خلق جهان‌های خیالی و فراتر رفتن از محدودیت‌های واقعیت می‌پردازند، هر یک رویکرد و هدفی متفاوت را دنبال می‌کنند. سورئالیسم با شکستن قواعد واقعیت، سفری به اعماق ناخودآگاه است، درحالی‌که فانتزی با خلق داستان‌های حماسی، جهانی مستقل و منسجم ارائه می‌دهد.
انتهای گزارش / بیشتر بخوانید:
