به گزارش پلاتو هنر، نمایشگاه مجسمه‌های علی اعتبار با عنوان «ناتمامی» تا 25 بهمن ماه در گالری ثالث برپاست.
این هنرمند مجسمه‌ساز درباره فعالیت در این حوزه گفت: من متولد سال 1368 در کاشان هستم. متولد شهری که 8 هزار و 500 سال قدمت دارد و اولین چرخ سفالگری ایران در این شهر ساخته شده است که به سیلک معروف است. من در یک خانواده سنتی به دنیا آمدم که کار معماری می‌کردند از این رو با خانواده‌ام در بازسازی و تعمیر خانه‌های قدیمی یا اماکن قدیمی کاشان همراه شدم و آنجا با ماده سفال آشنا شدم زیرا خانه‌ها و ابنیه قدیمی کاشان با سفال ساخته شده‌اند.
او ادامه داد: سال 84 وارد هنرستان گرافیک شدم و به طور اتفاقی یک روز یکی از اساتید گِلی سر کلاس آورد و من در آن کلاس یک دست ساختم. او پس از دیدن آن اثر من را به یک استاد دیگر معرفی کرد. از آنجا به صورت حرفه‌ای مجسمه سازی را شروع کردم. همزمان در دانشگاه یزد در رشته گرافیک تحصیل کردم تا اینکه مجدد به کاشان بازگشتم و وارد دانشگاه هنر تهران شدم.
اعتبار درباره کار کردن با متریال سفال توضیح داد: من در دانشگاه به صورت آکادمیک با فضای مجسمه‌سازی آشنا شدم و شروع کردم به کار کردن پرتره، کپی از آثار کلاسیک و کار کردن با انواع مواد مانند چوب، آهن، برنز، سنگ و… . آن زمان با ماده سفال کار نمی‌کردم. تا اینکه در یک ترم یکی از استادان به من گفت طراحی‌های شما با گِل است و چرا با این ماده کار نمی کنی؟ از آنجا کار کردن با گِل را آغاز کردم.
این هنرمند درباره آشنایی با فرم آثار خود بیان کرد: همزمان با فارغ التحصیلی از دانشگاه، فرم‌هایی را که اکنون در کارم وجود دارد، پیدا کردم. این فرم‌ها از نوعی یخچال در دوره سلجوقی در کاشان الهام گرفته شده است که نیمی از آن درون خاک و نیمی از آن بیرون از خاک است و یک محراب کوچک نیز برای ورود و خرج دارد. این فرم برای من بسیار جذاب بود و ابتدا نیمه بیرونی آن را چیدمان کردم. بعد در تصوراتم آن را از خاک بیرون آورده و این فرم ها را به تعلیق درآوردم.
او افزود: سپس مجموعه «ما را به درون خود راه نمی دهند» را در تیمچه و سرای بخشی بازار کاشان ارائه کردم و درحال حاضر نیز در خانه طباطبایی‌های کاشان قرار دارد. از آن اثر به بعد تعامل مخاطب با آثار من شروع شد. آنجا اولین بار بود که مخاطب به آثار من دست می زد و حتی وارد آن می شد. در کل تمام مجسمه‌های من از همین فرم الهام گرفته‌اند و کوزه و خمره نیستند.
اعتبار درباره پیوند ساز با آثارش اظهار کرد: من در کودکی به دلیل همان سیستم سنتی خانواده یک سوت گِلی به عنوان اسباب بازی داشتم. این سوت همواره در خاطرم بود و به تدریج آن را با مجسمه‌هایم ادغام کردم. من مدت کوتاهی از زندگی خود را در زورخانه بودم و به ضرب علاقه داشتم به همین دلیل ساز تمبک نیز وارد مجسمه های من شد. از طرفی نیز برای من جالب بود که مخاطب هم ارتباط فعالی با مجسمه‌هایم داشته باشد و بتواند با آن‌ها بازی کند یا ضرب بزند. بدین صورت این مجموعه شکل گرفت.
این مجسمه‌ساز درباره نقوش روی آثار خود گفت: متونی که روی این مجسمه‌ها نوشته شده است، مفهوم خاصی ندارند و تنها می خواستم از این متون سنتی و تاریخی استفاده کنم که روی ظروف سلجوقی یا ابنیه‌ها و کتیبه‌های تاریخی دیده می شود.
او در پایان درباره اسطوره‌هایی که در مجموعه «ناتمامی» ارائه کرده است، توضیح داد: من برای ساخت این اسطوره‌ها از متون الهام نمی‌گیرم. نام این مجموعه «ناتمامی» است زیرا ما اسطوره‌ساز هستیم و در فرهنگ ایرانی ناخودآگاه دنبال اسامی حرکت می کنیم. درست است که این اسطوره‌ها از نظر فرمی از تاریخ الهام گرفته شده‌اند اما درواقع ذهنیت من این است که هیچ چیز نمی‌تواند اسطوره باشد و اسطوره‌سازی یک رویه غلط است که در فرهنگ ما جا افتاده است. این مجسمه‌ها نیز براساس همین کانسپت توخالی ساخته شده‌اند.
علاقه‌مندان برای بازدید ازاین نمایشگاه می‌توانند همه روزه از ساعت 10 تا 21 به نشانی تهران، خیابان کریمخان زند، بین ایرانشهر و ماهشهر، شماره 148 مراجعه کنند.
