مستند «خونه مامان شکوه» به کارگردانی مهدی بخشی مقدم از معدود مستندهایی است که تصویر زنانه اعتیاد را به روشنی مقابل دیدگان مخاطب قرار می‌دهد.
به گزارش پلاتو هنر، مستند «خونه مامان شکوه» به کارگردانی مهدی بخشی مقدم تصویری از معضل اعتیاد در جامعه امروز است. تصویری که چاشنی و رنگ و بوی زنانه دارد. در فیلم، با یک کمپ روبروییم و تعدادی زن که از اعتیاد رنج می برند. دختران و زنانی جوان که هر کدام قصه ای پر غصه دارند و تابلوی فیلم را شکل می دهند. فیلم مهدی بخشی مقدم می توانست، فیلم مامان شکوه باشد. به او نزدیک شود، از او برای کار بزرگی که انجام می دهد قهرمان بسازد و بعد به تقدیس او بپردازد که دیو اعتیاد را نابود کرده. اما فیلم پرتره ای است از همه دخترهای ساکن در خانه، از هانیه، آیدا، غزل و … از زنی که فرزندی در شکم دارد و باید او را به دیگری بسپارد. از زنی جوان که رویایش زندگی دوباره با همسر و فرزندش است.
در سیاهی غلیظی که در فیلم حاکم است، شهرزاد خبرنگاری است که می کوشد علیه این پلیدی حرکت کند اما او هم قهرمان «خونه مامان شکوه» نیست. در هم می شکند و در مواقع اضطرار گریه می کند. فیلم به دلیل این تنوع و تکثر جذاب است. در عین حال که تصویری متکثر از جامعه معتادان ارائه می دهد، از آنها هیولا نمی سازد. فرشته هم نمی سازد. خشم و درگیری و دعوایشان را نشان می‌دهد. از لانگ شات به کلوزآپ می رسد و تنهایی را در صورت زنان نمایش می دهد. بخشی مقدم، به شخصیت هایش نزدیک شده و از هر کدام آنها، پرتره ای می سازد. پرتره ای که کلیت یک خانه را می سازد، خانه ای که «خانه» نیست. چون ساکنانش مسافرانی هستند که دوباره باز می گردند و این را جمله تلخ انتهای فیلم نمایش می دهد.
«خونه مامان شکوه» فیلم متهورانه است. مهدی شاه محمدی تهیه کننده و بخشی مقدم کارگردان این مستند پیشتر با هم در «خانه برای تو» همکاری کرده و تصویری از تنهایی انسان رو به مرگ، ارائه داده بودند. تنهایی اینجا و در «خونه مامان شکوه» هم قالب است، تنهایی و حسرت. دو عنصری که انسان امروز درنهایت زمانی با آن درگیر می‌شود. «خونه مامان شکوه» (تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی) در شانزدهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت نمایش داده شد.
منبع:پانا
