به گزارش پلاتو هنر، نمایش «امان» به نویسندگی عباس جمالی، کارگردانی مجتبی جدی و تهیه‌کنندگی آرش دهقان‌شاد از ۱۸ تا 30 شهریور در تماشاخانه هامون روی صحنه می‌رود.
در این نمایش زینب ایزدپناه، مهسا بهروزی، نازنین حشمدار، سمیرا زائری، یاسمن نصیری به ایفای نقش می‌پردازند.
مجتبی جدی، کارگردان نمایش «امان» درباره انتخاب این متن گفت: متن عباس جمالی از این نظر برای من جالب بود که وقتی آن را می‌خواندم، دیالوگ‌ها به ظاهر حسی ولی در واقع دارای یک فرمی برخوردم که دست کارگردان را برای طراحی باز می‌گذارد. یعنی نمایشنامه از آن دسته مونولوگ‌هایی نبود که بازیگر روبه‌روی تماشاگر بایستد و صرفا شروع به حرف زدن کند. هرکدام از این کاراکترها یک نوع فرم خاصی دارند که داخل اجرا نیز خود را به خوبی بروز می‌دهد. من به شخصه چندان علاقه‌ای به مونولوگ ندارم ولی این نمایشنامه هم در زبان نوشتاری و هم در رویکردی که روی صحنه می‌توانست داشته باشد برای من بسیار جذاب بود. از همین رو در انتخاب این اثر فرم اجرایی آن نسبت به حرفی که نمایشنامه می‌زند برای من اهمیت بیشتری دارد. ولی اینکه چقدر فرم این اجرا موفق بوده را باید بر عهده تماشاگر گذاشت.
او ادامه داد: وجه اشتراک پنج شخصیت این نمایش تنها یک سفره است. تمامی این پنج کاراکتر هرکدام قربانی جامعه مرد سالاری هستند که حقوق زنان در آن نادیده گرفته می‌شود، چیزی که به واقع وجود دارد و انکار کردنی نیست. من به عنوان هنرمند وظیفه داشتم که این موضوع را به مخاطب نشان بدهم، اما به هیچ‌عنوان قصد نداشتم مانیفست و راهکاری برای این جریان ارائه کنم. من معتقدم که تمام حرف‌های جهان هرکدام به نوعی بیان شده است و دیگر کسی نیست که در این‌باره حرفی نزده باشد. چیزی که باعث می‌شود حرف کلی یک نمایش برای ما جذاب شود در واقع فرم آن اجرا است.
جدی افزود: این شخصیت‌ها وقتی پای این سفره امان می‌نشیند و شروع به دردودل می‌کنند، در واقع هرکدام دارند با خودشان صحبت می‌کنند و خیلی در قید و بند شنیده شدن حرف‌هایشان نیستند، تمارض نمی‌کنند، نمی‌خواهند بگویند ما مظلوم واقع شدیم و شعار بدهند. این صرفا یک گفتوگوی درونی است که ما به عنوان بیننده تنها شنونده آن هستیم. فکر می‌کنم که به همین خاطر است که هیچ‌کدام از مونولوگ‌ها حالت شعارگونه به خود نگرفته است.
این کارگردان درباره طراحی صحنه این اثر گفت: در طراحی صحنه این کار بیش از هرچیز من قصد داشتم که یک سینی چای که در اکثرا مراسمات عزاداری می‌بینیم را تشبیه کنم. در استفاده از صحنه حتی زمانی که بازیگر آب یک کتری را بر زمین می‌ریزد بخشی از زیبایی‌شناسی کار محسوب می‌شود که در عین حال منجر به تولید محتوا نیز می‌گردد. من به شخصه جزو آن دسته آدم‌هایی هستم که با تحلیل محتوا بر اساس طراحی صحنه مخالف هستند. طراحی صحنه فرمی زیبایی‌شناسی دارد و بازتابنده زیر متن اثر نیست. نمایشنامه به طور طبیعی حرف خودش را می‌زند و پرداخت به طراحی صحنه برای رساندن مفهوم متن بی‌معنی است.
جدی درباره تفاوت‌های اجرای عموم این نمایش با اجرای جشنواره «هامون» افزود: ما این اجرا را در جشنواره «تجربه» یک بار روی صحنه بردیم که متاسفانه مژان کردی که در این جشنواره همراه ما بود در جشنواره «هامون» نتوانست حضور پیدا کند و از همین رو ما به احترام ایشان اسم او را در برشورهای جشنواره ذکر کردیم. به همین علت بسیاری فکر می‌کنند که این کار در جشنواره با شش پرسوناژ روی صحنه رفته و اکنون دستخوش تغییرات شده است.
رها جهانشاهی، مسعود ملکوتی نیا، مجتبی جدی، نگین محمدعلی، فتاح ذی‌نوری و رضا جاویدی، نازنین یارویسی، حسام ناصری (قطعه تنها)، سامان صمیمی، علیرضا لطفی‌زاده، امیر پارسائیان‌مهر، علیرضا لطفی‌زاده، سمیرا زائری و رضا سالاریانی اشاره کرد.
در خلاصه داستان این نمایش آمده است: «پنج زن بر سر سفره نشسته‌اند و دعای امان می‌خوانند.»
علاقه‌مندان جهت تهیه بلیت میتوانند به سایت تیوال مراجعه کنند.
