به گزارش پلاتو هنر، میثم مظفری کارگردان تئاتر «زاغ» که این روزها در تماشاخانه ملک روی صحنه است، درباره این نمایش گفت: همیشه سعی می‌کنم دغدغه‌ها را بنویسم و آنها را روی صحنه ببرم. ما همان چیزی که فکر می‌کردیم درست است را روی صحنه آوردیم و امیدوارم که در انتقال پیام موفق بوده باشیم.

او ادامه داد: معتقدم که سیاهی و سفیدی مطلق یا خیر و شر مطلق وجود ندارد. نمایش «زاغ» هم سعی دارد که این موضوع را نشان دهد.

این کارگردان با اشاره به سبک ابزورد در این نمایش گفت: دست روی سبک ابزورد گذاشتیم تا داستان نگوییم. کار ما داستان گفتن نیست، ما سعی داشتیم کاری با مخاطب کنیم که تازه زمانی که از سالن بیرون می‌زند، درمورد نمایش فکر کند و گوشه‌ای از ذهنش درگیر نمایش ما باشد فارغ از هر برداشت و تفسیری.

تئاتر متشکل از تابلوهای نقاشی متوالی است

مظفری با بیان اینکه تئاتر بدون دیالوگ هم باید فهمیده شود، عنوان کرد: تئاتر متشکل از تابلوهای نقاشی متوالی است، عنصری که در نقاشی حذف شده، کلام است. در نقاشی کلام وجود ندارد و با خالق اثر در ارتباط نیستیم به همین دلیل خودمان باید فکر و نتیجه گیری کنیم.

از دیالوگ‌های ساده فرار کردیم

او ادامه داد: می‌خواستیم نمایشمان بدون دیالوگ هم فهمیده شود برای همین صحنه‌های فرم را وارد کار کردیم و در بخشی که دیالوگ هست نیز از دیالوگ‌های ساده فرار کردیم. «زاغ» در لایه‌های سطحی شاید اطلاعات به مخاطب بدهد اما در لایه‌های زیرین از اطلاعات دادن فاصله گرفته تا مخاطب بتواند فکر کند.

این کارگردان با اشاره به بازخوردی که بعد از هر اجرا از مخاطبان دریافت می‌کند، گفت: در کل سعی دارم از داستان‌های رو و منظورهای مستقیم فرار کنم بنابراین بازخوردی که از مخاطبان نمایش «زاغ» می‌گیرم خوشبختانه تا حدود زیادی به منظوری که قصد بیانش را داشتم نزدیک است و این موضوع امیدوارکننده و انرژی‌دهنده است.

موسیقی روی قلمم تاثیر می‌گذارد

مظفری با اشاره به موسیقی نمایش «زاغ» گفت: معمولا موسیقی‌هایی که زمان نمایشنامه نوشتن گوش می‌دهم روی حالم و حتی رو قلمم هم تاثیر می‌گذارد. انتخاب موسیقی‌ برای این نمایش به قبل از نگارش نمایشنامه باز می‌گردد و فرم آنها در نمایش من شکل گرفته است. به طوری که حتی آکسان‌های بازیگران بر اساس ریتم موسیقی تغییر می‌کند. اگر حتی یک موسیقی ما را از نمایش حذف می‌کردند، کل کارمان لنگ می‌شد چون نمایش ما بر اساس فرم پیش رفته بود.

درمورد شرایط استفاده از دکور در تئاتر ایران متاسفم

کارگردان نمایش «زاغ» با اشاره به دکور این نمایش عنوان کرد: واقعا درمورد شرایط استفاده از دکور در تئاتر ایران متاسفم و امیدوارم روزی زنده باشم و ببینم که در تئاتر می‌شود طراحی صحنه کرد. سالن‌ها به خاطر شرایط اقتصادی امروز مجبورند که هر سالن را به چند اجرا اجاره بدهند. اولین سوالی که زمان اجاره سالن از ما پرسیده می‌شود این است که آیا دکور سبک داریم یا خیر. یعنی ملاک و انتخاب کار، قبل از موضوع و کیفیت نمایش، دکور و تعداد بازیگران است. این موضوع تا حدود زیادی دست ما را می‌بندد.

مظفری با اشاره به نورپردازی و اهمیت آن در تئاتر گفت: متاسفانه محدودیت‌هایی که در طراحی صحنه وجود دارد در نور پردازی سالن‌ها هم وجود دارد. تئاتر جز فرم، نور و صحنه چیست؟ زمانی که یک کارگردان برای این موارد هم محدودیت داشته باشد، مجبور است یک سری امکانات را حذف کند و این کار به کل اجرا آسیب می‌زند. من حق می‌دهم اگر تماشاگر این نمایش از ساده بودن صحنه یا نورپردازی ایراد بگیرد. قبول دارم که بهتر از این می‌شد عمل کرد.

سالن‌ها به دنبال بازیگر چهره هستند

این کارگردان با اشاره به سختی‌های روی صحنه بردن تئاتر عنوان کرد: بعضی از سالن‌ها قبل از هر چیز به دنبال بازیگر چهره هستند. اگر یک تئاتر بازیگر چهره نداشته باشد یا سالن را نمی‌دهند یا از ابتدا‌ می‌گویند که نمایش در آن سالن فروش نخواهد داشت. انگار که تئاتر، حراج هنری است. یک بازیگر چهره هنوز کارش اجرا نرفته، از دو هفته قبل تمام بلیط‌های نمایشش فروش می‌روند. این موضوع برای تئاتری‌ها تلخ است و ما را به سمت سالن‌هایی سوق می‌دهد که این نگاه غلط را ندارند.

مظفری با اشاره به دلایل اجرای نمایش «زاغ» در تماشاخانه ملک توضیح داد: اینکه «زاغ» را به تماشاخانه ملک بیاوریم پیشنهاد دو نفر بود. عارف عباسی بازیگر همین نمایش و استادم آقای دلخواه. باوجود اینکه خیلی‌ها از روز اول به ما گفتند که تماشاخانه ملک از مرکز شهر دور است و ما مخاطب نخواهیم داشت اما از انتخاب این تماشاخانه پشمان نیستم. از روز اول معتقد بودم که اگر نمایشی خوب و باکیفیت باشد مخاطب هم جذب می‌کند.

او ادامه داد: می‌دانستم که تماشاخانه ملک دید هنری دارد. برعکس بعضی از سالن‌ها که هنوز نمایش را ندیده کارگردان را پای قرارداد می‌نشانند اینجا بعد از بازبینی حضوری و اتمام صحبت‌هایمان قرارداد بستند.

این کارگردان خاطر نشان کرد: تماشاخانه ملک باتوجه به پتانسلی که دارد، انتظارات ما را برطرف می‌کند. نمی‌شود از تماشاخانه‌ای انتظار داشت که سالن را تک اجرا اجاره بدهند و هیچ فعالیت دیگری برگزار نکنند تا یک گروه تئاتری راحت باشند. البته در ایران شرایط به این صورت است اما در خارج از کشور، از روز اول، گروه در سالنی که قرار است اجرا را روی صحنه ببرند، تمرین می‌کنند. در ایران اصلا همچین چیزی امکان ندارد.

برای هیچکدام از نمایش‌هایم، حمایتی ندیده‌ام

مظفری در پاسخ به این سوال که آیا از نمایش «زاغ» حمایتی انجام شده است یا خیر گفت: حقیقتا نه فقط برای «زاغ»، بلکه برای هیچکدام از نمایش‌هایم، حمایتی ندیده‌ام. از اسفند سال گذشته که نمایش «ژیمناستیک تکه پاره‌ها» به اتمام رسیده تازه ماه پیش یک نامه دریافت کرده‌ام که قول کمک هزینه 10 میلیون تومانی داده بود. البته هنوز چیزی به دست ما نرسیده، واقعا حمایت نکنند بهتر است.«یا بکش یا دانه ده یا از قفس آزاد کن» این کمک‌های قطره چکانی هیچ کمکی به کسی نمی‌کند.

او ادامه داد: اصلا حمایت نمی‌خواهیم، حداقل بگذارند راحت‌تر تئاتر روی صحنه ببریم. واقعا من به اندازه کافی زمان نوشتن نمایشنامه خودسانسوری دارم و قبل از شورای نظارت، خودم بر خودم نظارت می‌کنم. اما باز هم هزار ایراد از ما گرفته می‌شود. نظارت دو بخش دارد، بخشی نظارت کیفی است که اصلا نیازی نیست زیرا مخاطب خودش در سالن حضور دارد و کاری که ارزش دیدن ندارد را رد می‌کند. یک نظارت هم محتوایی است که همه کارگردان‌‌ها خودشان از خط قرمزها خبر دارند و آن را رعایت می‌کنند.

از شغل دیگری درآمد ‌‌‌‌‌‌‌‌دارم

مظفری با اشاره به هزینه‌های کار در تئاتر گفت: تمام کارهایم را با بودجه شخصی خودم روی صحنه برده‌ام، آدم برای کاری که عاشقش است هزینه هم می‌کند. صادقانه بگویم، من شغل دیگری در کنار تئاتر دارم که از آن کار درآمد دارم و درآمدش را در تئاتر خرج می‌کنم.

این کارگردان در پایان سخنانش ضمن تشکر از تمام عوامل «زاغ» گفت: من واقعا از بچه‌های گروهم متشکرم که در کنار من ماندند. روز اول به بچه ها وضعیت را می‌گویم و کسانی که کنارم می‌مانند در جریان اوضاع مالی هستنند. می‌توان گفت که تمام عوامل من دلی و خالصانه در کنارم مانده‌اند.

بیشتر بخوانید:

سالن‌های دولتی دیواری بلند بین ما و خودشان کشیده‌اند/ تئاتر دیگر مخاطب خاص ندارد

سالن‌های خصوصی با روند فعلی تئاتر را ریشه‌کن می‌کنند/ دوست دارم در یادها بمانم