پلاتوهنر

طی نشستی مطرح شد:

نسبت بنیادین میان صوت و تصویر در فرهنگ شفاهی

به گزارش پلاتو هنر به نقل از روابط عمومی موزه هنرهای معاصر تهران، پنجمین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی نمایشگاه «همچنان جاری» (مروری بر بازتاب جریان عاشورا در هنرهای تجسمی معاصر)، با عنوان «تطابق صوت و تصویر در نقالی، پرده

به گزارش پلاتو هنر به نقل از روابط عمومی موزه هنرهای معاصر تهران، پنجمین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی نمایشگاه «همچنان جاری» (مروری بر بازتاب جریان عاشورا در هنرهای تجسمی معاصر)، با عنوان «تطابق صوت و تصویر در نقالی، پرده خوانی و نقاشی قهوه خانه ای» با حضور رحمت امینی پژوهشگر و مدرس دانشگاه، فرهاد امینی پژوهشگر و مدرس دانشگاه و داود بنی اردلان (میزبان) پژوهشگر و مدرس دانشگاه، روز سه شنبه هفتم شهریورماه در کتابخانه موزه هنرهای معاصر تهران برگزارشد.

رحمت امینی در این نشست با تاکید بر قصه گویی و توانایی قصه گویی و نقالی گفت: دو محور نمایش های تراژیک و کمیک وجود دارد. در محور نمایش های تراژیک، یک خطی رسم  می کنیم که نقطه آغازین قصه گویی است. اولین کاری که بشر بعد از اینکه زبان را آموخت برای کارکردهای اجتماعی و انسانی خودش استفاده کرد، قصه گویی را به کار برد، قصه گویی یک شیوه درمانی و یک وجه سرگرم کننده دارد. قصه گویی بخشی از سنت شفاهی ایرانی است که از مثنوی خوانی تا شاهنامه خوانی تا رسیدن به نقالی خوانی را در بر می گیرد.

امینی در ادامه گفت: نقاشی قهوه خانه ای کارکرد تخصصی خود را دارد که بحث مفصلی است. نقاشی قهوه خانه ای روشی بود که نقال برای تنوع در داستان سرایی و قصه گویی استفاده می  کرد، نقال برای اینکه بتواند رضایت مخاطب خود را داشته باشد از نقاشی های قهوه خانه برای نقالی خود استفاده می کند. نقال و نقاش می شود پرده خوان.

فرهاد امینی دیگر سخنران این نشست به تطابق صوت و تصویر در پرده خوانی، نقالی و نقاشی قهوه خانه ای پرداخت و بیان کرد: ما با سه گونه رسانه هنری مواجه هستیم، رسانه تصویری که نقاشی قهوه خانه ای است،رسانه صوتی که نقالی و رسانه ترکیبی یعنی صوت و تصویر که به آن پرده خوانی می گویند.  ما در فرهنگ های شفاهی به طور کلی نسبت بنیادین را میان صوت و تصویر می بینیم.

وی در ادامه افزود: اجرای شفاهی درطول و سیر تطور تاریخی از ابتدا با تصویر درگیر بود.اگر شما این سنت شفاهی را تا غارنشینی به عقب ببرید بدیهی است که شمن ها در دوران غارنشینی یا ورژن های اولیه آنها هم عملا داشتند اجرای شفاهی می کردند، البته با رویکرد به تصویری که برای آن قبله خاص معنایی داشت.منظور از اجرای شفاهی، فرهنگ های شفاهی است. فرهنگ هایی که مکتوب را به عنوان تنها سند رسمی بلکه چیزی در جان اجراگر دریافت می کرد. یعنی در فرهنگ هایی که اجراگر در آنها خودش یک کتابخانه کامل است و الزاما به این معنا نیست که او تحصیلات آکادمیک و شبیه به این را داشته باشد.

در بخش دوم این نشست رحمت امینی در باره تعزیه خوانی و نحوه اجرای تعزیه خوان پرداخت و گفت: وقتی درباره اشخاص مثبت و اولیا بگوییم، آنها باید افرادی باشند که بیان آوازین و لطیف داشته باشند و بخشی که در مورد اشقیاء و افراد قطب منفی است که آنها بایت اشتلوم خوانی کنند و بیان خشونت آمیزی داشته باشند، حتی در نقاشی های پرده خوانی هم آدم های بد، زشت کشیده می شوند و آدم های مثبت در اوج زیبایی نقاشی می شوند.

فرهاد امینی در بخش دوم این نشست گفت: هسته سخت فرهنگی یعنی عناصر رسمی که آن فرهنگ را به رسمیت می شناسند و دیگری پوسته نرم فرهنگی است که با استفاده از المان های موسیقی و تصویر کار خودش را انجام می دهد.مثلثی که مولف، نقال و مخاطب به وجود می آورد، تاثیری بر مخاطب می گذارد.

سلسله نشست‌های تخصصی هر هفته تا ۲۲ شهریورماه، همزمان با نمایشگاه همچنان جاری، با حضورهنرمندان و صاحب نظران هنری برگزار می شود و ورود برای کلیه علاقه مندان آزاد است.

نمایشگاه «همچنان جاری» تا ۲۲ شهریور همه روزه به جز دوشنبه‌ها و تعطیلات رسمی از ساعت ۱۰ تا ۱۹ در موزه هنرهای معاصر تهران به نشانی خیابان کارگر شمالی، جنب بوستان لاله میزبان عموم علاقه‌مندان است.

https://didhonar.ir/?p=28765