به گزارش پلاتو هنر، فیلم «برادران لیلا با نویسندگی و کارگردانی سعید روستایی پس از حواشی بسیاری که پشت‌سر گذاشت نهایتا به صورت قاچاق در فضای مجازی منتشر شد.
حمیدرضا کاظمی پور عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران درباره این فیلم یادداشتی منتشر کرده است که به شرح زیر است:
«برادران لیلا همان است که باید باشد یک درام کاراکتر محور و تلخ از واقعیت هایی که بی پرده در جامعه امروز با آن مواجه هستیم.
قطعا همگی ما بخش هایی از روایت این خانواده را به شکل های مختلف یا خود تجربه کرده ایم و یا از نزدیک شاهد آن بوده ایم، بحران هایی که مسیر زندگی افراد در جامعه را همچون حباب سکه و دلار در فیلم دستخوش تغییراتی اساسی قرار می دهد.
پدری مستبد و متوهم، مادری ناکارامد، پسرانی بیکار و خواهری تنها با چاشنی هایی از فقر و فلاکت می تواند دستمایه خوبی برای یک فیلمنامه پر آه و گداز باشد و مخاطب را برای دیدن فیلم بر جای خود بنشاند، اما این سطحی ترین برخورد با فیلم برادران لیلا جدید ترین ساخته سعید روستایی است.
عنصر اصلی موفقیت در «برادران لیلا» روح انسانی فیلم و روابط پیچیده کاراکترها اما باورپذیر آنهاست، این پیچیدگی روابط انسانی، شخصی، خانوادگی و اجتماعی کاراکترهای فیلم است که مخاطب را همیشه در دو راهی باقی می گذارد تا جایی که حتی کاراکتر پدر با بازی سعید پور صمیمی که یکی از اصلی ترین عوامل بدبختی فرزندانش هست هیچگاه به تمام و کمال منفور نمی شود و در لحظاتی از روایت فیلم (مانند سکانس عروسی و معرفی او به عنوان بزرگ خاندان) به راحتی می توان با او و آمال و آرزوهایش همذات پنداری کرد.
«برادران لیلا» اگرچه در لایه رویین خود به روایت خانواده ای مستاصل، درمانده و از هم گسیخته می پردازد اما سعید روستایی با زیرکی تمام توانسته است با کنار هم قرار دادن اعضای خانواده در لحظات بحرانی (مانند سکانس فردگاه و بدرقه منوچهر با بازی پیمان معادی توسط اعضای خانواده) لایه های عمیق تری به اثر خود بخشیده و به درستی به روابط عاطفی و انسانی اشخاص داستان بپردازد.
این لایه های عمیق انسانی را به کرات می توان در خلال داستان فیلم دید و در حقیقت این اصلی‌ترین برگ برنده روستایی است که توانسته است با نزدیک شدن به لایه های درونی کاراکترها (برادران لیلا) هیچکدام از آنها را سفید یا سیاه مطلق نشان ندهد، آدمهایی خاکستری که در عین حماقت ها و تصمیم های غلط شان روح شیرینی دارند و باورپذیر می شوند.
لیلا با بازی ترانه علیدوستی در حقیقت شخصیت محوری فیلم است که همچون نقطه پرگار قرار است برادران خود را در کنار یکدیگر به پیشرفت برساند، شخصیتی سرکوب شده در خانواده ای سنتی که بر خلاف برادران خود از جسارت و قدرت استدلال بیشتری برخوردار است و اگر چه بیشتر از همه مورد بی مهری قرار گرفته است اما نگاهش به شرایط و بحران ها واقع بینانه تر است و به خوبی توانسته است نماینده ای از هم‌نسلان خود در جامعه باشد.
«برادران لیلا» اما در کارگردانی و تکنیک های روایی خود چیزی بیشتر از «ابد و یک روز» ساخته قبلی روستایی ندارد، دوربین و حرکت آن، فضاسازی‌ها و اتمسفر فیلم همان است که در آثار قبلی فیلمساز به خوبی می توان مشاهده کرد و زاویه نگاه جدیدتری از فیلمساز، مخاطب را غافلگیر نخواهد کرد هر چند که روایت همزمان آغازین فیلم از لیلا (ترانه علیدوستی)، پدر (سعید پور صمیمی) و برادر لیلا (نوید محمدزاده) قابل تامل است.
«برادران لیلا» می‌توانست فیلم موجزتری باشد اگر از هر دری سخن نمی گفت و مانیفست هایش کمتر بود، هر چند معتقدم فیلم به هیچگاه حوصله سربر نیست و می تواند مخاطب خود را همراه کند.
سکانس پایانی فیلم با مرگ آرام پدر در جشن تولد و رقص علیرضا (نوید محمد زاده) از سکانس های ماندگار فیلم است که به راحتی از ذهن پاک نمی شود.»
