به گزارش پلاتو هنر به نقل از روابط عمومی دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بابک رضایی مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با انتشار متنی به عنوان «بخوان برای ایران» از توانمندی های موسیقی برای ایجاد همدلی، همگرایی و اتحاد میان ایرانیان در رویدادها و بزنگاه های تاریخی مهمی کشورمان گفت.
در متن یادداشت مدیرکل دفتر موسیقی آمده است:
«سابقه نقش آفرینی بهنگام و وسیع موسیقی در تاریخ اجتماعی ایران، در سراسر تجربه زیستی این مردم و این سرزمین، همیشه به چشم آمده است و پررنگترین آنها، همین قطعه «ای ایران، ای مرز پر گهر» و نقش آفرینیاش در اوج ناامیدی آحاد مردم، از توان دفاعی نظامی خودی است در زیر سایه اشغال دولتهای فاتح جنگ جهانی دوم، در همین تهران!
غرض حضور روشن و بسیار نافذ هنر موسیقی است، برآمده از همه تاریخ فرهنگی ایران و البته کمال یافته با آیین رحمانی اسلام که در هزاره اخیر زیست اجتماعی ساکنان این میهن بوده است و میبینیم نقطه عطف این پیوند سازنده بین هویت ملی و باورهای دینی را در عشق ایرانیان به مرکز تجمیع درخشانی به نام «حسین (ع)» و حماسه بینظیر او که تابلوی کاملی از تاریخ انسان، فشرده شده در یک روز، به نام عاشورا است.
باز هم موسیقی که در تعزیه کربلای او، در قامت روایت گری زنده و جاری، نقش آفرینی میکند آن هم با نشانی از ارتباطات و تشابهات پیوند دهنده این چهره دینی- تاریخی با سیاوش، در پندار اساطیری – تاریخی ایرانیان.
و در ادامه همین سابقه سده اخیر و کارکرد «ایران، ای مرز پرگهر» است که در همین جنگ تحمیلی اخیر ۱۲ روزه نیز، موسیقی، داوطلبانه همچون آرش، به امیدآفرینی و وحدت بخشی، قد میافرازد و سیاوشوار از میانه آتش تجاوز و دروغ و دشمنی، باز هم سربلندانه میگذرد.
بر اسبی رهوار که خواه عنوانش «ای ایران» و طنین آن در محضر بالاترین رکن سیاسی این کشور، در شب عاشورا باشد و خواه «علاج» و یا هر عنوان دیگری؛ که هرچه باشد رنگهای متنوع برآمده از یک منشور است: ایران پیوند یافته با داشتههای تاریخی و ارزشهای ملیاش و تنیده شده و قوام یافته در باورهای اعتقادی.
و ایران ما، در همینها زنده بوده است و به زندگی ادامه داده است و خواهد داد. امروز، آنچه در ورای نکتههای درست و بجایی همچون رعایت حقوق معنوی میتواند چراغ راه و نقطه عزیمتی استوار و تمام ناشدنی برای فردای روشن این فرهنگ و خاک باشد؛ همین توان هستهای فرهنگ و هویت ایران و توانمندیهای اصل وجودی موسیقی است که با قدرت شگفت و نفوذی دلنشین، تنها با تعدادی نُت و کلمه و البته به اتکا ذخایر عمیق اجتماعیاش، کاری میکند کارستان.
و بر اساس توجه به همینهاست که امروز، در زمانهای که واقعا ما را وقت تنگ است و ایران مادر، بسیار فراتر از همیشه از ما میخواهد، روز قدر دانستن بیش از پیش داشتهها و اشتراکات است برای تبدیل شدن این نقش دهیهای تازه موسیقی به گفتمان «زبان مشترک با مردم داشتن» و «با مردم همراه بودن» در تمام حوزههای هنری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و …
و برآمدن نگرشی واقع بینانه، حکیمانه و عزتمندانه، که امید میرود از میانه نگاههای محدودگرایانه و تک صدایی، سر برآورد و به گشایشی همهگیر بیانجامد؛ در راستای هم افزاییهای پیش برنده و توجه به مؤلفههایی که سالهاست بدخواهان اصرار بر نادیده شدنشان دارند.»
