به گزارش پلاتو هنر به نقل از روابط عمومی موزه سینما، آیین نکوداشت زنده‌یاد جعفر والی بازیگر فقید سینما، تئاتر و تلویزیون عصر روز دوشنبه ۲۷ آذر در سالن فردوس موزه سینمای ایران با حضور تعدادی از هنرمندان پیشکسوت کشورمان برگزار شد.
در ابتدای این مراسم مستند «یک حضور» به کارگردانی مجتبی سعادت که به زندگی جعفر والی می‌پردازد، پخش شد.
بعد از نمایش فیلم مستند سعید امیرسلیمانی بازیگر و از همراهان همیشگی مرحوم جعفر والی که از اعضای اصلی گروه او به شمار می‌رفت، گفت: «خداوند جعفر والی را رحمت کند. در دوره‌ای ما کنار هم یک گروه را تشکیل دادیم که والی کارگردان ما بود و اعضای این گروه افرادی چون جمشید مشایخی، ولی شیراندامی و آزیتا لاچینی بودند.»
او ادامه داد: «زنده‌یاد والی برای تلویزیون اثری همچون «در گوش سالمم زمزمه کن» را ساخته بود که سال گذشته من و ایرج راد این نمایش را در پردیس تئاتر شهرزاد به یاد جعفر والی و با الگوبرداری از شیوه کارگردانی این هنرمند، روی صحنه بردیم.»
امیرسلیمانی با بیان اینکه جعفر والی درک بسیار والایی داشت، افزود: «او بر ادبیات و کارگردانی اشراف کامل داشت و در کارها بسیار خوب گروه را هدایت و راهنمایی می‌کرد. به خاطر دارم زمانی که در بیمارستان بستری بود روزی به دیدنش رفتم. او همچنان و در همان وضعیت، شوق به صحنه بردن اثری تازه را داشت. والی تا زمانی که از این دنیا رفت، عاشق تئاتر و همچنان علاقه‌مند به کار کردن بود. او انسانی بزرگ بود و هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد. امیدوارم ما بتوانیم جا پای این بزرگان بگذاریم.»
قدردانی از بازیگری که حتی در بیمارستان هم از تئاتر حرف می‌زد
در ادامه ایرج راد از همکاران جعفر والی درباره او گفت: «جعفر والی یکی از هنرمندان بسیار ارزشمند این کشور بود و آثار بسیار باارزشی را از خود بر جای گذاشت. طبق گفته والی، تئاتر میراست و کارهای درخشان و بی‌نظیر این بزرگان را بعد از آن‌ها کم‌تر روی صحنه دیدیم. علت این است که آن زمان کم‌تر به مسائل مادی فکر می‌شد و اصل بر عشق و علاقه، صداقت، آگاهی، فرهیختگی و ارتباط با تماشاگر بود.»
این هنرمند پرسابقه ادامه داد: «والی در تمام زمینه‌ها عاشق تئاتر بود و همه نیز او را دوست داشتند. او فعالیت‌های زیادی را به انجام رساند و خصوصیات بسیار خاصی داشت که ازجمله آن‌ها ریزبینی، دقت، وسواس و تعصب به کار بود. او بسیار وقت‌شناس بود و هرگز با تأخیر در تمرین‌ها حاضر نمی‌شد. والی اصولی داشت که به شکل اخلاقی در کل گروه گسترده شده بود. آخرین کاری که با او تمرین می‌کردیم، «در گوش سالمم زمزمه کن» بود. والی از من خواست به همراه هرمز هدایت کار را آغاز کنیم. ما در خانه او و در فصل زمستان هر روز صبح تمرین می‌کردیم. جعفر والی با وجود بیماری همچنان علاقه‌مند بود که این اثر را کارگردانی کند. وقتی در را باز می‌کرد و ما را می‌دید، آن فرد بیمار به یک جوان هجده‌ساله پرشور و شوق تبدیل می‌شد.»
راد تصریح کرد: «متأسفانه در اواسط تمرین، بیماری او شدت گرفت و بستری شد؛ اما همچنان روی تخت بیمارستان هم درباره تئاتر حرف می‌زد و قصد داشت پس از ترخیص، تمرین‌ها را پیگیری کند. این افراد افتخار مملکت هستند و جایگاه ویژه‌ای در تئاتر ایران دارند و آثار ماندگاری را به وجود آوردند؛ بنابراین ضروری است که الگوی افراد علاقه‌مند به این حرفه باشند. هنر نیازمند عشق، صداقت، بی‌خوابی، مرارت و سختی‌های بسیار زیادی است. تنها بازیگری که با مسئولیت روی صحنه می‌آید، متوجه سختی‌های این کار می‌شود و می‌تواند هر شب اثر جدیدی را روی صحنه خلق می‌کند. روزی عبدالله اسکندری به من گفت نتیجه تلاش یک نقاش اثری ماندگار است اما ما هر شب روی صورت یک بازیگر هنری را به انجام می‌رسانیم که بعد از هر اجرا پاک می‌شود. کار بازیگر تئاتر نیز همین‌گونه است، اما تأثیری که روی تماشاگر باقی می‌گذارد، همواره در ذهن افراد ماندگار خواهد بود.»
او تأکید کرد: «بسیار خوشحالم امثال جعفر والی شاگردانی تربیت کردند که اخلاق هنری را در تمام زمینه‌ها در نظر گرفتند. موفقیت بسیاری از چهره‌ها، نتیجه تلاش‌های افرادی همچون جعفر والی است. آقای انتظامی باآن‌همه قدرت و توانمندی در عرصه بازیگری، پیش از آمدن روی صحنه چیزی در حدود یک ساعت پیش از اجرا با هیچ‌کس صحبت نمی‌کرد تا آماده رفتن روی صحنه شود. من می‌دیدم که وقتی می‌خواهد روی صحنه بیاید، چیزی را زیر لب با خود تکرار می‌کند. از او پرسیدم و گفت من توکل می‌کنم. صحنه برای او مکانی مقدس و جایگاه انسان و ارتباط انسانی بود. باید قدر این عزیزان را بدانیم و جایگاه ویژه و خاص آن‌ها را به نسل امروز منتقل کنیم و امیدوار باشیم همچنان مسائل فرهنگی در کشور همچنان جاری و ساری باشد.»
کاظم هژیرآزاد، بازیگر تئاتر و سینما نیز در این مراسم گفت: «جعفر والی کارگردان اولین اجرای تئاتری بود که من در سالن ۲۵ شهریور دیدم. در دفتر آقای اسکویی که هنرجوی او بودم، عکس‌هایی وجود داشت که جعفر والی، سعید امیرسلیمانی و ولی شیراندامی ازجمله آن‌ها بودند. یادم می‌آید آقای اسکویی گفت این‌ها افرادی هستند که پیش از شما همین دوره را طی کرده کرده‌اند. والی کار خود را از مدرسه و هنرستان هنرپیشگی شروع کرد و درنهایت از سینما سر درآورد، سینمایی که از سال ۱۳۵۰ با فیلم «گاو» اثر داریوش مهرجویی فقید شکل گرفت.»
روح‌الله جعفری پژوهشگر سینما و تئاتر و استاد دانشگاه هم درباره جایگاه زنده‌یاد جعفر والی در تئاتر ایران و سیر کاری او گفت: «صحبت کردن درباره جعفر والی از جنبه‌های مختلف و در حوزه‌های تئاتر و سینما قابل‌تأمل است. والی پیش از کودتای ۲۸ مرداد به هنرستان هنرپیشگی رفت و پس از سیر و سلوک در عرصه هنر و مشق‌آموزی‌ها، مراتبی را طی کرد و به زمانه‌ای برخورد که در سال ۱۳۳۲ فعالیت‌های نمایشی تعطیل شدند. او، سرکیسیان و افراد معدود دیگری گرد هم جمع شدند تا بتوانند ضمن کشف و شهود در تئاتر، مشق عشق کنند.»
او با بیان اینکه تئاتر برای والی همه وجودش بود، ادامه داد: «والی به نقش کوچک و بزرگ اهمیت نمی‌داد و تنها ایفای درست نقش برایش مهم بود. او در بیش از ۱۵ نمایشنامه، به‌جز اقتباس‌هایی که انجام داده به‌عنوان نویسنده حضور داشته است. این سیر و سلوک باعث می‌شود جامعه دوباره به سمت تماشای آثار نمایشی سوق پیدا کند.»
در این مراسم هنرمندانی چون ایرج راد، سعید امیرسلیمانی، کاظم هژیرآزاد، روح‌الله جعفری، جمشید ملک‌پور، حسین خلج و علاقه‌مندان و شاگردان زنده‌یاد جعفر والی حضور داشتند.
