چاقوی زنجان دیگر سر بز تکمچی را نمی‌بُرد!

 مردی با کلاهِ ترکمنی رد می‌شود، دیگری با لباس بختیاری. سالن از غرفه‌ها پُر و بعضاً درون‌شان خالی است. غرفه برخی از شهرها، مثل شهرهای شمالی، رنگ و لعاب مخصوص به خود را دارد؛ از گیاهان مختلف برای دکور استفاده شده یا یک دیوار را با پیچک پوشانده‌اند اما بیشتر شهرها غرفه‌ها را با سوغات و صنایع‌دستی‌شان تزئین کرده‌اند. قزوینی‌ها از محصولات چرم، شیرینی ها و بلور و شیشه، زنجانی‌ها از چاقو و سنگ‌های زینتی، آذری‌ها از قالیچه‌ها و گلیم، مازنی‌ها از عروسک، چوب و وسایل پارچه‌ای و گیلانی‌ها از حصیر و کنف استفاده کرده‌اند. غرفه‌های زیبا و پُرزرق‌وبرق کم نیست اما تفاوت‌ در میزان توجه و رسیدگی بینِ شهرها را کاملاً می‌شود احساس کرد.

از گوشه و کنار، صدای آوازه‌خوانی به گوش می‌رسد. گروهی چهارنفره «لزگی» می‌رقصند و کمی با فاصله، پیرمرد تکم‌چی، بزِ نَرش را می‌رقصاند و هرکس تازه از راه می‌رسد، قصّۀ تکم را از نو برایش می‌گوید و مژدۀ بهار را به او می‌دهد. مردم با او عکس و از هر اجرای زنده فیلم می‌گیرند. هر بازدیدکننده آمده تا هرآنچه نمی‌تواند از سفر دریافت کند، از این نمایشگاه بگیرد و با خود ببرد؛ از عکس و فیلم تا سوغات. یکی از بازدیدکننده‌ها می‌گوید: «ما دیدیم با این شرایط اقتصادی سفر برویم، تصمیم گرفتیم بیاییم نمایشگاه گردشگری تا حال‌وهوای شهرها برای‌مان زنده شود». دیگری می‌گوید: «کاش برای هر شهر نقطه‌ای مجزا تعریف می‌شد و هر شهر این توان را داشت تا زیبایی‌های شهرش را بهتر عرضه کند».

یکی از غرفه‌داران معتقد است استقبال از نمایشگاه و محصولات‌شان خیلی خوب بوده، دیگری اما این‌طور فکر نمی‌کند. یکی از برگزارکنندگان می‌گوید: «بازۀ زمانی نمایشگاه خیلی‌خیلی کوتاه بود، همین باعث شد تا خیلی‌ها نتوانند بیایند و از کار ما حمایت کنند». تنی چند از حاضران هم متفق‌القول بر همین گزاره تأکید داشتند. یکی از آن‌ها می‌گوید: «برای رسیدن به این نمایشگاه چندین و چند کار را ناتمام گذاشتم تا هر طور که هست، سری به اینجا بزنم». فرد دیگری که خودش را «هیچهایکر» می‌دانست، نیز از ساعت نامناسب این نمایشگاه گله کرد.